Jim Watson, de medeontdekker van de structuur van DNA, moet de moeilijkste persoon op aarde zijn om te plezieren. Hij is brutally honest, omschrijft collega’s graag als fossielen en dinosauriërs, en gaf zijn autobiografie de titel Avoid Boring People. Onlangs had hij de Ieren en dikke mensen in zijn vizier. Zijn eerdere werk The Double Helix (1968) is echter een van de beste wetenschapsboeken, omdat het zo eerlijk de morsige kant van de monumentale ontdekking beschrijft.
De lat lag dus hoog bij de viering van zijn vijfentachtigste verjaardag (en de zestigste verjaardag van zijn beroemde molecuul) tijdens een galavoorstelling van het World Science Festival in New York, het soort gebeurtenis dat in de societypagina’s van The New York Times wordt verslagen. Het lag zeker niet aan de ambiance. De zaal van Jazz at Lincoln Center heeft een glazen wand als decor, zodat de achtergrond werd gevormd door de lichtjes van Central Park en Manhattan die tegen het vallen van de avond de stad betoveren.
Het verjaardagscadeau was een volwaardige musical, samengeperst tot enkele tussengerechten. Een van Watsons voormalige studenten was namelijk een bekend Broadwayregisseur geworden. Onder het kritische oog van zijn voormalige hoogleraar leidde hij een perfect uitgevoerde show, die ook nog eens wetenschappelijk klopte. Hoogtepunt was een jarenvijftigquiz getiteld ‘Welke vorm heeft jouw DNA?’ inclusief gladde presentator en bevallige danseresjes. Gebruikmakend van oud filmmateriaal gingen de virtuele deelnemers aan de quiz – Crick en Watson anno 1953 natuurlijk – uiteindelijk zelfs de twist meedansen.
En? Was de beruchte knorrepot tevreden? Of was het weer saai, saai, saai?
Waarin vele anderen waren gefaald, leek vanavond wel gelukt. Watson straalde van oor tot oor. ‘Waar zie je dit nu? Nergens toch? Ja, misschien in Berlijn, in de jaren twintig!’
Ja, daar voelde ik me die avond ook een beetje. ||| Robbert Dijkgraaf
De lat lag dus hoog bij de viering van zijn vijfentachtigste verjaardag (en de zestigste verjaardag van zijn beroemde molecuul) tijdens een galavoorstelling van het World Science Festival in New York, het soort gebeurtenis dat in de societypagina’s van The New York Times wordt verslagen. Het lag zeker niet aan de ambiance. De zaal van Jazz at Lincoln Center heeft een glazen wand als decor, zodat de achtergrond werd gevormd door de lichtjes van Central Park en Manhattan die tegen het vallen van de avond de stad betoveren.
Het verjaardagscadeau was een volwaardige musical, samengeperst tot enkele tussengerechten. Een van Watsons voormalige studenten was namelijk een bekend Broadwayregisseur geworden. Onder het kritische oog van zijn voormalige hoogleraar leidde hij een perfect uitgevoerde show, die ook nog eens wetenschappelijk klopte. Hoogtepunt was een jarenvijftigquiz getiteld ‘Welke vorm heeft jouw DNA?’ inclusief gladde presentator en bevallige danseresjes. Gebruikmakend van oud filmmateriaal gingen de virtuele deelnemers aan de quiz – Crick en Watson anno 1953 natuurlijk – uiteindelijk zelfs de twist meedansen.
En? Was de beruchte knorrepot tevreden? Of was het weer saai, saai, saai?
Waarin vele anderen waren gefaald, leek vanavond wel gelukt. Watson straalde van oor tot oor. ‘Waar zie je dit nu? Nergens toch? Ja, misschien in Berlijn, in de jaren twintig!’
Ja, daar voelde ik me die avond ook een beetje. ||| Robbert Dijkgraaf
