Niks meer missen?
Schrijf je in voor onze nieuwsbrief!
Zo’n twee jaar ben ik aan de pillen. Als ik voor één uitvinding de medische industrie wil danken, is het deze. Ik ga als een speer en ik slaap als een os. Zo’n zestien uur. Maar de eindeloze euforie waarin ik overdag dankzij mijn toverpillen verkeer, wordt wat gedempt door al die vervelende geluiden over mijn lieve, roze-met-gele gelukstabletjes. En nu ik eindelijk een blij hertje ben, zit ik niet te wachten op figuren die het feest dat mijn leven is komen versjteren.

Ik las dat huisartsen ‘het gebruik van antidepressiva willen terugdringen’. Waarom? Geen idee. En goed getimed, alsof er nog niet genoeg smaad en laster op mijn mooie medicamentjes wordt gedumpt, de film Side Effects van Steven Soderberg. Medicijnindustrie boe, pillenslikker goedaardig meisje dat plots vriend doodsteekt. Kennelijk moeten we allemaal groepstherapie, mindfulness en een abonnement op de Happinez. Wel als het aan de mensen ligt die menen dat er een bende samenzwerende schurken achter de knoppen zit, die ons (boe!) tegen onze wil van een ziekte wil genezen.

Ziekte, ja. Ik kan haar ook niet aanwijzen, maar kan haar wel voor je schetsen: stel je de wereld voor als een kamer. Alle dingen in de kamer zijn mogelijkheden tot handelen, die je vanzelf ziet, of niet. Depressie is totale vervlakking van dat onderscheiden, het is letterlijke on-verschilligheid. Daartegen slik je graag – dan maar niet ‘jezelf’.

Er zijn in Nederland 900.000 mensen die dat doen. Kunnen de gelukkige gebruikers niet wat positief groepsgevoel creëren? Een logo, clublied wellicht? Vereniging Ex-somberende Slikkers? Nog eentje dan, om het nooit af te leren! En dan uit volle borst: Serotonine die wordt geremd – en plots ben je heel puik gestemd – want dat spul in je synapsisspleet – voorkomt droefheid en onnodig leed. Allemaal! Met onze pillen vol toverkracht – gaan wij door tot diep inzzzzzzzzzzzzzzzz. ||| Emma Curvers