Céline Zahno | Nederlandse trappen
Tijdens mijn recente vakantie in Zwitserland vroeg mijn moeder waarom mijn benen zo sterk waren geworden. Nederland heeft immers geen bergen om te beklimmen en amper heuvels om op te rennen – een vreemd concept voor een verstokte Zwitserse ouder. Dus vertelde ik haar hoe ik een Westerpark-jogger was geworden. Dankzij de Nederlandse architectuur.
Nederlandse trappen zijn venijnig smal, een gevaarlijk obstakel voor slaperige studenten die te laat zijn voor hun ochtendcolleges. Elke misstap kan een fatale val veroorzaken. En pas op voor het vergeten van iets dat je nog boven hebt liggen. Samen met de gehaaste fietstocht naar de universiteit zou een hernieuwde beklimming je dagelijkse energievoorraad volledig uitputten.
Op een avond – ik stond op het punt me in het Amsterdamse nachtleven te storten – zei mijn huisgenoot dat de trap prima fungeert als dronkemansproef. Lukt het je om de proef veilig te doorstaan? Dan kun je gaan! Als je hier al valt, kun je beter thuisblijven. Na verloop van tijd hadden mijn benen echter een ongeëvenaarde precisie en kracht gekregen. Ik was te goed getraind van vele ochtenden dat ik me had verslapen. Ik kwam sierlijk naar beneden.
Pas toen ik de deur uitging, de koude winternacht in, besefte ik dat ik de beruchte fout had begaan: ik was mijn fietssleutels boven vergeten. Een schuchtere blik terug naar de trap volstond; ik ging lopen.
De zon was al op toen ik de volgende ochtend mijn weg terug naar huis vond. Het moet een Nederlands verschijnsel zijn om je te vervelen tijdens het lopen; het landschap trok tergend langzaam voorbij en ik voelde een luchtstroom als weer een vroege vogel op zijn VanMoof voorbijfietste. Aangezien ik al 25.000 stappen in de grond van een technobunker had gestampt, besloot ik dat ik mijn lichaam net zo goed nog wat meer kon belasten en begon ik te rennen.
Plotseling was ik omringd door groen. Ik had het Westerpark bereikt, en een zware ademhaling achter me gaf aan dat ik een Westerpark-jogger was tegengekomen. Hij passeerde me met stralende glimlach waar mijn naderende kater alleen maar jaloers op kon zijn. Gelukkig waren mijn benen getraind en haalde ik hem in met wedstrijdsnelheid. Hij was verrast en racete met me tot aan mijn voordeur.
Buiten adem stond ik daar, tegenover de trap die voor me oprees als een van die codes die je moet kraken om een gemeenschappelijke ruimte op Zweinstein binnen te komen. Ik had mijn benen waarschijnlijk overschat. Niet in staat ook maar één stap naar boven te zetten, besloot ik uiteindelijk de oorlog te verklaren aan mijn Nederlandse nemesis: Ik zou zelf een van de irritant stralende Westerpark-joggers worden. Gewapend met de groeiende spieren in mijn dijen en kuiten hoefde ik nooit meer schuchter naar de trap te kijken.
‘Geen wonder dat Nederlanders een fit volk zijn’, zei mijn moeder.
Céline Zahno is student politicologie aan de UvA. Ze komt uit Zwitserland.
