Keet Winter | Heimwee in eigen huis
Ik heb al een tijdje last van heimwee. Dat is best vreemd, want het grootste gedeelte van de tijd ben ik gewoon thuis. Toch heb ik, als ik ‘s ochtends mijn tanden poets, het gevoel dat er iets mist. Dan verlang ik naar iets zoals ik vroeger verlangde naar mijn lievelingsknuffel.
Wat er precies ontbreekt, weet ik alleen niet. Waarschijnlijk ben ik gewoon overprikkeld, zeg ik tegen mezelf, daarom besluit ik in het weekend wat extra ‘me-time’ in te plannen.
Zaterdagochtend word ik wakker met het voornemen die dag extra lief voor mezelf te zijn. Ik drink uitgebreid koffie − in bed met mijn favoriete Netflix-serie – en stap pas om een uur of half 12 uit bed om een douche te nemen. Slechts gekleed in een handdoekje, doe ik mijn kamerdeur open.
‘Goeiemiddag, weet jij of je huisgenoot thuis is?’ Op de gang staat een man van middelbare leeftijd die ik nog nooit eerder heb gezien. Op zijn shirt staat het logo van De Key. ‘Nee,’ zeg ik, en wil verder naar de douche lopen. ‘Weet je wanneer hij weer thuis is? Ik moet zijn brandalarm vervangen, maar wij krijgen ‘m steeds niet te pakken.’ Ik houd mijn handdoek wat strakker vast. ‘Geen idee, meneer.’ De man vraagt me door te geven aan mijn huisgenoot dat hij contact op moet nemen met De Key, en vertrekt weer.
Onder de warme straal bekruipt dat bekende gevoel me weer. Dit is ‘mijn’ douche, maar ik voel me hier niet thuis. Nu snap ik waarom. Het is niet de eerste keer geweest dat ik een onbekende man ben tegengekomen op de gang. Zo nu en dan verschijnen er medewerkers van De Key die iets komen repareren waarvan ik niet wist dat het stuk was. Of word ik ’s ochtends wakker van een verschrikkelijke stank omdat de vloer moest worden gewaxt. Of worden er, voor de brandveiligheid, alle rondslingerende spullen van de gang verwijderd. Meestal krijgen we een waarschuwingsmail voor dat soort dingen, maar de tijden die daarin staan zijn meestal vaag. Het kan dus zo maar gebeuren dat ik in mijn eigen huis vreemde mensen tegenkom.
Ik weet wel dat ik blij moet zijn dat ik een kamer heb, maar toch kom ik niet van dat heimweegevoel af. Hoe kan ik me ook helemaal thuis voelen als ik geen controle heb over wie mijn voordeur binnenkomt?
Ik begrijp dat dit soort ongemak hoort bij het studentenleven, en ik neem het de medewerker van De Key ook niet kwalijk dat hij mijn me-time kwam verstoren. Wat dan te doen aan die heimwee? Verstopt in de la van mijn nachtkastje vind ik mijn lievelingsknuffel van vroeger terug, het helpt een beetje. Voorlopig zal ik het ermee moeten doen. Tot ik een huis vind dat helemaal van mij is, waar ik me écht thuis kan voelen.
Keet Winter is student filosofie aan de UvA.
