Dan Afrifa | Zo word je de populairste jongen van je werkgroep
De vorige coronapersconferentie bekeek ik thuis op de bank met een alcoholvrij biertje, een grote bak popcorn en een oude vriend. Als voetbalverslaggevers voorzagen we de uitzending van commentaar. ‘Golazooo’, riepen we bij het heropenen van het hoger onderwijs. ‘Rode kaart!’ bij de uitbreiding van de mondkapjesplicht.
Deze vriend van mij heet Adam, zijn moeder noemt hem Ada, zijn middelbare schoolvrienden zeggen Dama en omdat ik hem een tijdje uit het oog verloren was, houd ik het bij Dam. Lang maakte Dam geen deel uit van mijn vriendenkring, niet eens van mijn realiteit, tot hij rond de jaarwisseling plotseling opdook als een Nieuwjaarsresolutie.
Dam was een moederskindje, altijd tegen zijn mama aanleunend alsof ze een muur was en als puber groeide hij uit tot een muurbloempje. Maar sinds zijn studententijd is het bloemetje met weinig anders bezig dan leren hoe je sociaal gezien kan floreren. Daarom klonk hij opeens doodernstig toen het tot hem doordrong dat hij gauw weer fysiek onderwijs zou hebben: ‘Ik ga de populairste jongen van mijn werkgroep worden’.
In zijn populair-worden-strategie spelen hoorcolleges bijwonen een cruciale rol. Voortaan zou Dam demonstratief in zijn eentje voorin gaan zitten, gepositioneerd in de natuurlijke kijkrichting van de meeste andere studenten en dan zo nonchalant mogelijk zijn laptop openklappen. ‘Non-cha-lant’, benadrukte hij, omdat anders kon blijken hoe non-nonchalant hij zich had voorbereid.
Op zijn beeldscherm verschijnt geen Canvas-pagina en zeker geen leeg Word-document voor de aantekeningen. Iedereen die achter hem zit raakt verblind door de gouden euro’s en dollars en yens op Dams toevallig openstaande crypto-desktopapp. Natuurlijk wel vijftig procent uitgezoomd, want niemand hoeft te zien dat hij maar €5,12.- aan Bitcoins bezit.
In de aanloop naar een werkgroep is het, volgens Dam, zaak om in de werkgroep-WhatsApp aan te geven dat je vertraagd bent en uiteindelijk maar een halve minuut te laat binnen te wandelen. Spelen met verwachtingen en winnen, noemt Dam dat. Eenmaal in het lokaal moet je jezelf manifesteren. Dat doe je door bij een vraag van een docent alleen je vinger op te steken wanneer niemand anders dat doet. Populaire personen concurreren niet om aandacht.
Nadat je de beurt krijgt, laat je een stilte vallen. Lang genoeg om de ogen verwachtingsvol jouw kant op te krijgen maar zo kort dat je medestudenten niet vermoeden dat je het antwoord nog moet bedenken. Verder móét je academische termen gebruiken. ‘Dat past niet in mijn paradigma’, bijvoorbeeld, wanneer de docent vraagt waarom jij je nog niet hebt ingeschreven voor een tutorgesprek. Tenslotte moet je stem minimaal één octaaf lager klinken dan gewoonlijk, meende Dam. En als ik het goed heb begrepen, moet je in ieder geval niet zo klinken als hoe hij nog steeds blijkt te klinken als zijn moeder hem opbelt.
Dan Afrifa is een Ghanese Amsterdammer, schrijver en masterstudent geschiedenis aan de UvA.
