Niks meer missen?
Schrijf je in voor onze nieuwsbrief!
Foto: Sara Kerklaan
opinie

Dan Afrifa | Een mondkapje op mijn gezicht tatoeëren

Dan Afrifa,
28 september 2021 - 09:09

Tijdens de pauze van mijn allereerste werkcollege liep ik naar de binnentuin van de Oudemanhuispoort. In de gangen zag ik kletsende studenten zittend naast een medestudent die probeerde te studeren. Buiten verorberde ik een mandarijn en vijf snackwortels. Op weg naar binnen werd ik tegengehouden door een man die op een beveiliger leek.

Beveiligerman: ‘Where is your mask?’

 

Danneman: ‘Inside. I forgot.’

 

Beveiligerman: ‘How can you forget your mask?’

 

Danneman: ‘It’s in my jacket pocket.’

 

Beveiligerman: ‘Hmm.’

 

Na enkele moeilijke blikken gebaarde deze oplossingsgerichte man dat ik mijn mond en neus kon bedekken met mijn T-shirt. Zodoende liep ik de universiteit binnen als een figuur uit een Mocro Maffia-plofkraakscene. Gepakt voelde ik me toen een bewaker vanachter het glas naast de ingang me een nog moeilijkere blik toewierp, in een doosje graaide en me een nieuw mondkapje gaf.

‘Ik weet waar ik een tatoeage van wil. Een beeltenis van iets wat altijd geweest is en altijd zal zijn’

Dit nooit meer, dacht ik eenmaal terug op mijn stoel in het werkcollege. Terwijl we verder discussieerden over het nut en nadeel van sociologische concepten in historisch onderzoek betwijfelde ik of ik voortaan maar een mondkapje in mijn jaszak én een in mijn broekzak moest doen. Of dat ik, wanneer het niet op hoefde, mijn mondkapje om mijn ellenboog moest binden als een vleugel die er maar een beetje bijhangt.

 

Ik bedacht een minder knullige oplossing: een mondkapje op mijn gezicht laten tatoeëren. Witte inktlijnen langs mijn wangen en door mijn baard. Aan de voorkant van mijn gezicht alle baardharen wegscheren om er mondkapjesblauwe inkt aan te laten brengen. Over mijn neus, lippen, kin en misschien ook over mijn tanden. Go hard or go home.

 

Een dag lang speelde ik met dit idee voor mijn eerste tattoo, want op wat littekens na (de interne niet meegeteld) is mijn huid nog even maagdelijk als het Maagdenhuis vóór alle bezettingen. Ik keek al uit naar de verrijkende discussies die ik zou uitlokken met een getatoeëerd mondkapje. Zou het opgevat worden als een teken van coronaprotest of als een brandmerk van Bill Gates?

 

Helaas las ik de volgende dag dat de mondkapjesplicht op universiteiten werd afgeschaft. Inmiddels hoeven de mondkapjes dus niet meer op maar de drang om een mondkapje te tatoeëren is gebleven. Misschien heb ik er nog wat aan in het OV? Niet tegen jezelf liegen Danneman, tegenwoordig fiets je naar je colleges. Iets anders tatoeëren? Maar wat dan?

 

Wat ik op mijn lichaam vereeuwig moet iets zijn dat vooreeuwig tot de verbeelding spreekt. Een beeltenis van iets wat altijd is geweest en altijd zal zijn. Eureka! Ik wil een tatoeage van twee kletsende studenten zittend naast een medestudent die probeert te studeren.

 

Dan Afrifa is een Ghanese Amsterdammer, schrijver en masterstudent geschiedenis aan de UvA.

Lees meer over