Dan Afrifa | Ik wil leven op kosten van de UvA
Afgelopen woensdag was de introductiedag van mijn master en na afloop haalden we ijsjes bij een zaak dichtbij de Oudemanhuispoort. Ik smulde op kosten van de UvA van mijn bolletjes mango- en stroopwafelijs. Dat smaakte naar meer. Wie kan me doorverbinden met UvA’s portefeuillehouder financiën?
Van ijsjes komen altijd eisjes, en aan mijn eisen kan vast voldaan worden met alle vijftien euro’s die onvoorzichtige studenten betalen voor een nieuwe collegekaart. Bovendien verlang ik geen onredelijke uitgaven, zoals, pak ’m beet, de kwijtschelding van mijn studieschuld of de herintroductie van de basisbeurs voor studenten.
Allereerst wil ik dat de UvA mijn koffie gaat betalen. Ik wil zo’n pasje waarmee alle coole en belangrijke UvA-mensen onbeperkt koffie uit de goedkope en de dure (!) koffieapparaten drinken. Op mijn pasje moet ook tegoed staan voor de snackautomaten en de kantines. Dan laat ik voortaan mijn broodtrommel thuis zonder te hoeven vrezen dat mijn lege maag tijdens de werkgroepen voor zijn beurt spreekt.
Verder wil ik dat de UvA meebetaalt aan het onderhouden van mijn vriendengroep, want hoezo is iedereen opeens in september jarig? Een boeket hier, een cadeautje daar en aan alle verjaardagskaarten ben ik al ongeveer een maand collegegeld kwijt. En dan reken ik niet eens mee dat ik de komende weken vast nieuwe studievriendjes maak. Moet ik anders maar elk werkcollege in mijn eentje achterin gaan zitten? Ik stuur wel een Tikkie.
Een paar kortere eisen: ik wil een elektrische fiets van VanMoof en een van Veloretti voor wanneer de VanMoof wordt gestolen en ik wil actiecodes voor elke boodschappenapp (tip: Getir geeft lijpe kortingen, Flink ook af en toe, Gorillas en Zapp zijn gierig) en ik wil een parfumwaardebon zodat het straks nog aangenamer is om drie college-uren achter elkaar naast me te zitten en maak er maar gelijk een Bijenkorfwaardebon van, want de best geklede (geschiedenis-)student zijn is ook een dure grap.
Ten slotte wil ik op kosten van de UvA de liefde vinden. Niet de liefde die je in de straten dichtbij de Oudemanhuispoort kan kopen en evenmin de genegenheid die je kortstondig voelt wanneer je er net niet uitkomt met de literatuurlijst van je essayopdracht en een studiegenoot zijn bronnen met je deelt. Ik doel op de liefde die de universiteitsdocenten koesteren voor hun vak. Die hen drijft om jaar in jaar uit hun kennis door te willen geven aan de o zo kneedbare maar o zo koppige studentenzieltjes.
De liefde die academici weghoudt van de lucratievere loopbanen waar andere superhoogopgeleide mensen wel voor kiezen. Als mijn collegegeld voortaan van de UvA-bankrekening wordt afgeschreven, kan ik nog jaren op de universiteit rondstruinen en in alle rust uitzoeken of deze loyale liefde ook voor mij is weggelegd.
Dan Afrifa is een Ghanese Amsterdammer, schrijver en masterstudent geschiedenis aan de UvA.
