‘De UvA vergeet haar internationale studenten’
Voor Nederlandse studenten moet het een feest zijn om na de zomer weer fysieke colleges op de campus te volgen, vermoedt international Andrzej Mattioli. Voor internationale studenten is het echter bepaald geen goed nieuws, vindt hij. ‘Dit is een kortetermijnoplossing voor een langetermijnprobleem.’
Onlangs vierde de Universiteit van Amsterdam de zoveelste eerste plaats in eigen land en de 55e plaats op een universiteitenranking. Toch is het besluit van de UvA om in september onder alle omstandigheden het onderwijs op de campus te hervatten niet iets wat we gewend zijn van een instelling die er prat op gaat internationaal georiënteerd te zijn. Het lijkt erop dat de universiteit met dit besluit heeft gekozen voor de snelle oplossing voor een gecompliceerde situatie: steun zoeken bij de meerderheid.
De meerderheid van de studenten viel als een blok voor het vooruitzicht om terug te keren naar (ik citeer hier rechtstreeks uit de meest recente nieuwsbrief van de UvA) ‘een bruisende campus’ na meer dan een jaar achter een scherm te hebben gezeten, naar elkaars vermoeide gezichten te hebben gestaard, van Zoom naar Teams te hebben gewisseld, en vice versa.
Degenen die al in Amsterdam zijn, hebben dit besluit waarschijnlijk toegejuicht. Het is goed nieuws voor hen. Maar hoe zit het met internationale studenten? Hoe zit het met degenen die momenteel buiten Amsterdam en Nederland wonen?
De medewerkers van de UvA, waaronder studieadviseurs, hoogleraren en faculteitsbestuurders, met wie ik sprak reageerden desgevraagd allemaal met hetzelfde mantra: ‘Onze handen zijn gebonden. Maar als je wilt, kun je je studie zo lang uitstellen als je wilt,’ en ‘We zouden je graag willen helpen, maar dat kunnen we niet.’ Kunnen ze het niet, of willen ze het niet?
Alles op zijn kop
De pandemie heeft ons allemaal op verschillende manieren getroffen. Hele levens zijn gedestabiliseerd door de coronacrisis, en de gevolgen hebben zich in alle landen en regio's gemanifesteerd: financiële moeilijkheden, gezondheidsproblemen, reisbeperkingen – noem maar op.
Persoonlijk heb ik geluk gehad. Sinds het begin van de pandemie heb ik bij mijn familie in Luxemburg gewoond. Ondertussen heb ik mijn bachelor afgerond en ben ik begonnen aan mijn master in politieke communicatie. In die tijd heb ik studenten ontmoet die minder geluk hebben gehad. De meesten van hen onderhouden zichzelf en zien het vooruitzicht om midden in een wereldwijde pandemie naar Amsterdam te moeten verhuizen als iets volstrekt onhaalbaars.
Het besluit van de UvA voelt voor sommigen als een mes in hun rug. Immers, hoe kunnen we doen alsof vanaf september alles goed komt? Hoe kunnen we met zekerheid zeggen dat de pandemie in het najaar geen rol zal spelen in ons onderwijs? Als we één ding geleerd hebben het afgelopen jaar, dan is het wel dat het coronavirus onvoorspelbaar is. Dat de UvA dit aspect schaamteloos negeert, getuigt van grote onverschilligheid van de kant van een instelling die zich in zou moeten zetten voor ons belang.
‘Niets aan de hand’
Tot eind april vertelden studieadviseurs ons dat er niets aan de hand is en dat online onderwijs in september nog steeds een mogelijkheid zal zijn. Fast forward een maand later en UvA verbiedt de praktijk van het volgen van cursussen online omdat ‘het niet past binnen accreditatierichtlijnen’. Maar dat is niet het punt. We vragen niet om het hele onderwijssysteem te veranderen! Wat we van de UvA vragen is flexibiliteit en begrip in het licht van uiteenlopende persoonlijke omstandigheden die het voor sommigen van ons moeilijk maken om de boel in te pakken en het eerste vliegticket naar Amsterdam te pakken.
Online onderwijs is verre van ideaal. Dat realiseren we ons. Slechte internetverbindingen, microfoons die niet werken, Zoom dat crasht – we hebben het allemaal meegemaakt. Maar voor sommigen van ons is dit – voorlopig – de veiligste en verstandigste manier om onze studies voort te zetten.
Want laten we eerlijk zijn: de UvA gaat ons geen dak boven ons hoofd garanderen in een van de moeilijkste woningmarkten van Europa. Evenmin kan de UvA garanderen dat het onderwijs op de campus zo soepel zal verlopen als gepland. Het is een onmogelijke belofte om waar te maken. Verhuizen naar Amsterdam betekent dat studenten hun leven moeten ontwortelen, langetermijncontracten moeten tekenen en astronomische huisvestingskosten moeten betalen. Kan de UvA, in een tijd waarin de pandemie nog steeds heerst en sommige studenten – zoals ik – nog maar een paar collegeweken te gaan hebben, garanderen dat al deze moeite van onze kant niet voor niets zal zijn?
Een kortetermijnoplossing
De afgelopen vier jaar ben ik student geweest aan deze universiteit. Vier jaar lang heb ik deze instelling en de mensen die er werken in de hoogste achting gehad. Maar deze beslissing is te teleurstellend om voorbij te laten gaan. We kunnen onszelf niet wijsmaken dat deze beslissing is genomen met aandacht voor iedereen. Dat is niet zo. Dit is een kortetermijnoplossing voor een langetermijnprobleem, dat niet snel zal verdwijnen.
Gezien de omstandigheden moeten studenten de mogelijkheid hebben om online onderwijs te kiezen. Het niet bijwonen van lessen op de campus moet niet worden gezien als afwijkend gedrag. Daarom ben ik blij dat ik niet de enige ben die deze strijd levert. Vrienden en klasgenoten hebben soortgelijke zorgen geuit en recente pogingen van andere studenten omvatten petities waarin de UvA wordt gevraagd om een online alternatief te bieden.
Het is nu aan de universiteit om te laten zien dat ze echt om ons geeft. Want wanneer een universiteit stopt met luisteren naar haar studenten, dan is dat het moment dat we ons zorgen moeten gaan maken.
Andrzej Mattioli is masterstudent communcatiewetenschap aan de UvA.
