Dan Afrifa | Bier is niet lekker en borrels zijn balen
Tijdens mijn eerste studie durfde ik amper vrienden te maken en bij aanvang van de derde studie, vond ik mijn vriendenkring breed genoeg. In het jaar daartussen was ik een rechtenstudent die in de zoektocht naar vrienden twee vijanden vond: bier en borrels.
In mijn tijd organiseerde de studievereniging JFAS een maandelijkse donderdagavondborrel, in De Heeren van Amstel aan het Rembrandtplein. Bij de kapstokken naast de ingang deelde de borrelcommissie bandjes uit waarmee je tot elf uur – op kosten van de vereniging en ten koste van je lever – kon zuipen.
Studentenborrels zijn uitgevonden door de bierbrouwers, vermoedde ik iedere maand. Wie anders had er baat bij om mensen van om en nabij de 20 bij elkaar te brengen die niets anders te doen hadden dan praten? Met de drang om leeftijdsgenoten te leren kennen maar zonder een degelijke bagage aan zelfkennis om uit te putten. Bier, bier en bier moest er vloeien om de schijn van betekenisvolle interacties op te houden.
Waterig bier drinken om waterige gesprekken te kunnen voeren. En laat het nou net die borrelgesprekken zijn die van fundamenteel belang bleken voor je studiegeluk. Met iemand proosten betekende de volgende ochtend de antwoorden krijgen voor de werkgroep Aansprakelijkheidsrecht. Wie naast je op de barkruk zat, hield sneller een stoel voor je vrij in de UB.
De borrelvoordelen zouden opwegen tegen de nadelen als bier niet even bitter smaakte als een 5.0 halen voor je herkansing Aansprakelijkheidsrecht, nadat je leengeld en een weekend verspilde aan tentamentrainingen. Als je niet minimaal een liter weg moest drinken om niet meer te proeven wat je dronk. En niet te vergeten al die mensenmonden die ze konden voeden met de verwerkte graankorrels in je glas.
‘Nou Dan, dan drink je toch gewoon wat anders.’
‘Maar dan ben ik geen echte student!’
Op de JFAS-borrels was er altijd een medestudent in wiens na-een-bierslok-gezichtsuitdrukking ik die identiteitsworsteling herkende. We trokken naar elkaar toe en zwoeren dan samen tegen de Nederlandse (studenten-)borrelcultuur. We wisten echter allebei: geen bier? Dan hoor je niet echt hier. Dus: ‘Barman, doe er nog maar twee’.
Dit jaar kwam ik erachter dat bier niet altijd niet lekker is. Wist je bijvoorbeeld dat het bier van Hertog Jan iets duurder maar iets smaakvoller is? Al drink ik het nog steeds niet voor de lol. En zo’n halfjaar geleden schonk een vriendin eerst een bodempje limonadesiroop voor mij in waarna ze er bier bij deed. Sindsdien noem ik haar geen oud-collega maar een vriendin.
Ook borrels blijken niet altijd balen. Met de eerdergenoemde en een andere tot-vriendin-gepromoveerde zat ik twee vrijdagavonden geleden op het terras van studentencafé Crea. De goudgele zonnestralen weerspiegeld in onze glazen. Zij bestelden vaasjes bier en ik hield het bij twee Radlers.
Dan Afrifa is een Ghanese Amsterdammer, schrijver en hij studeerde geschiedenis aan de UvA.
