Dan Afrifa | Dwing me niet terug naar de VU
Na mijn bachelor wierp ik me op als de beschermheilige van mensen die bewust geen master doen. Ik interviewde hen en probeerde zelf het voorbeeld te zijn van levensgeluk zonder meestergraad. Nu kruipt het bloed waar het niet gaan kan en heb ik me ingeschreven voor het collegejaar 2021-2022.
Het doel was om tegen het einde van mijn geschiedenisbachelor een bestseller te hebben geschreven. Na drie jaar studeren gunde ik mezelf een jaartje dispensatie. Een tussenjaar verder lag er geen manuscript op tafel en gedesillusioneerd schreef ik me in voor de VU-master Schrijven. De VU stuurde me door naar de premaster, omdat ik (schrijf-)kennis tekortkwam.
Tijdens de online-introductiedag eind augustus 2020 kregen we de vraag: wat zou je doen met nog maar één dag te leven? Mijn studiegenoten repten over vakanties en tijd doorbrengen met familie. Ik - om te bewijzen dat ze me direct toe hadden moeten laten tot de schrijfmaster - zei dat ik me op mijn kamer zou opsluiten om op te schrijven wat er door je hoofd gaat als je nog maar 24 uur te leven hebt.
Uiteindelijk was ik maar iets langer dan één dag VU-student. De premaster voelde als een huisschilderopleiding terwijl ik Rembrandts en Velázquezs wilde scheppen. Na anderhalve week schreef ik me uit en de VU gaf me mijn 1.000 euro niet terug.
Natuurlijk! Ik moest gewoon mijn roeping als de beschermheilige van mensen zonder master vervolmaken. Met de bestsellerdroom in het achterhoofd ging ik vakken volgen aan de Schrijversvakschool en om mezelf in leven te houden, ging ik freelancen. Afgelopen maart mocht ik bij een voorlichtingsbijeenkomst van de UvA-master geschiedenis spreken over hoe goed dat me afging zonder MA of MSc voor mijn naam.
Ik herinner me niet of ik toen vertelde over de uren op vacaturesites en ondertussen berekenen hoeveel artikelen ik moest pitchen, schrijven en publiceren om het masterloze pad voor mezelf te blijven rechtvaardigen. Waarschijnlijk zei ik evenmin iets over het openstaande tabblad met de UvA-masterkeuzepagina. En misschien vergat ik ook te zeggen hoe jaloers ik kon luisteren naar vrienden over hun boeiende masterscriptieonderwerpen.
Begin mei lag ik in bed te mijmeren over uitblijvende mailtjes en de ongewisse toekomst. Was ik hiervoor gestopt met studeren? Donker was het in mijn hoofd en in mijn kamer. Plots verscheen een fel licht in de vorm van de drie letters die ik de rug had toegekeerd. Ik dook weg onder mijn deken maar de stem van het UvA-schijnsel vulde mijn kamer: ‘Vrees niet meer, verloren zoon. Het collegegeld is komend studiejaar gehalveerd.’
Maar de UvA blijft de UvA en behandelt me als een moeder die haar weggelopen kind niet mist. ‘Mama, mama’, piep ik, maar ik hoor alleen: ‘Lever je cijferlijst in én je cv én een ingevuld motivatieformulier én je diploma’. Alsof ze mijn bestaan na twee jaar compleet vergeten is. En het duurt nog weken tot ik zeker weet of ze me weer in haar armen sluit.
Op de Schrijversvakschool volgde ik poëzielessen. Dit gedicht schreef ik voor de toelatingscommissie van de master geschiedenis:
UvA, neem me terug,
neem me terug, nu.
Dwing me niet terug,
niet terug naar de VU.
Dan Afrifa is een Ghanese Amsterdammer, schrijver en hij studeerde geschiedenis aan de UvA.
