Stella’s waslijst | ‘Wij smartphoneverslaafden kunnen wel wat hulp gebruiken’
Scriptie succesvol ingeleverd, bul op zak: het ‘echte’ leven kan beginnen. Hoe doe je dat met een wankele arbeidsmarkt, een overspannen huizenmarkt én een ontwrichtende pandemie? Afgestudeerde Stella worstelt zich door haar waslijst met uitdagingen. Deze week: rode snoepjes.
Snoepen. Die verleiding heeft op mij wonder boven wonder nooit vat gehad. Een reep chocola in een keer opeten? Ik heb het altijd een onmogelijke opgave gevonden. Bij mij ligt het Sinterklaassnoep nog steeds in de trommel als de paashaas al lang en breed geweest is en de pepernoten alweer in de winkel liggen.
Toch ben ook ik dopamineverslaafd en weet ik dondersgoed hoe ik aan mijn fix moet komen. Er is namelijk één snoepje waar ik geen weerstand tegen kan bieden, en dat is de zoete voldoening van een ongelezen berichtje op mijn telefoon.
Al jaren vecht ik tegen de magnetische kracht van dat kleine klote-apparaatje. Dat ding zou mijn leven gemakkelijker en gezelliger moeten maken, maar het levert me doorgaans alleen maar onrust, minderwaardigheidsgevoelens en verloren scrollminuten op.
Zo ook deze week. Wat een zorgeloze vakantie moest zijn met zat tijd om bij te komen, op te ruimen en vrienden en familie te zien, werd een week lusteloos op de bank hangen terwijl ik herhaaldelijk mijn ‘checkrondje’ doorliep langs Facebook, Instagram, LinkedIn, Google Hangouts, Teams, Whatsapp en Whatsapp Business (ja, ik heb zelfs twee Whatsapps om te checken).
Natuurlijk fokten die rode notificatiebolletjes me eerder op dan dat ze me hielpen ontspannen. Maar verslaafd als ik ben, ging ik toch in elk van die apps gretig naar ze op zoek.
Geloof me, ik heb door de jaren heen van alles geprobeerd om mezelf te beschermen tegen dit tijdrovende monster. Ik las van alles over deze verslaving aan afleiding, schreef er zelfs een essay over tijdens mijn master journalistiek – al deed ik daar vier keer zo lang over omdat ik natuurlijk het grootste deel van de tijd op Facebook zat.
Ook sprak ik regels met mezelf af die ik telkens uitprobeerde, zoals geen telefoon op de fiets (ook niet bij het stoplicht), niet ‘s ochtends als eerste actie dat ding pakken, neem ‘m niet mee naar de wc, leg hem een tijdje uit het zicht of buiten bereik. Mijn notificaties staan ook permanent uit, maar dat weerhoudt me er absoluut niet van om zelf te gaan kijken of iemand me nog een lekker rood snoepje heeft gegeven.
Eén keer maar ben ik relatief lang aan de winnende hand geweest in die worsteling. In 2017 ben ik een jaar lang zonder smartphone door het leven gegaan. Dat werd me helaas niet altijd in dank afgenomen: mensen verweten me dat ik niet bereikbaar was, nog voordat ze me überhaupt hadden geprobeerd te bellen. En vrienden vonden het maar onhandig dat ik niet in de groepsapp zat.
Ik heb die appgroepen overigens geen seconde gemist – belangrijk nieuws kreeg ik altijd wel te horen via andere wegen. Bovendien ontdekte ik tot mijn plezier dat ik met mijn klaptelefoontje behoorlijk wat mannen kon versieren.
Toch liet ik langzamerhand steeds een beetje meer digitalisatie toe. Met allerlei smoesjes van dien: ‘Okay, een smartphone alleen voor werk dan. Facebook mag ik wel gebruiken om te chatten, daar zitten toch minder mensen op. En vooruit, voor de groepsapp van salsales kan ik dan wel op Whatsapp.’
Voor ik het wist zat ik – zwak als ik was – alweer te appen met mijn nieuwe salsavrienden.
Inmiddels hebben de tentakels van het monster mij weer volledig in hun greep. Ik heb een goedwerkende, nieuwe smartphone die ik kan ontgrendelen met mijn vingerafdruk, een extra Whatsapp-account om werk en privé gescheiden te houden en met de beste bedoelingen maakte ik zelfs een nieuw socialmediaprofiel aan. Onder de streep lekker veel kans op wat dopamineshots, dus.
Ik kan dan misschien wel de verleiding van suiker weerstaan, maar ik voel me allerminst gezond wanneer ik me gekluisterd aan mijn schermpje vol heb zitten proppen met beelden en prikkels die ik eigenlijk helemaal niet had willen ervaren.
De snoepers onder ons krijgen inmiddels een duwtje in de rug door een nieuwe supermarktindeling met gezonde snacks op ooghoogte. Maar wij smartphoneverslaafden kunnen ook wel wat hulp gebruiken, want wat zou ik het fijn vinden als het leven zich weer wat meer offline gaat afspelen.
