Stella’s waslijst | ‘Iets afsluiten? Liever liet ik het een langzame pijnlijke dood sterven’
Scriptie succesvol ingeleverd, bul op zak: het ‘echte’ leven kan beginnen. Hoe doe je dat met een wankele arbeidsmarkt, een overspannen huizenmarkt én een ontwrichtende pandemie? Afgestudeerde Stella worstelt zich door haar waslijst met uitdagingen. Deze week: kiespijn.
Ceremonieel overhandig ik vrijdag mijn pasje aan de trouwe portier: mijn allerlaatste dienst als theatermedewerker zit erop. Terwijl ik via de trap bij de artiesteningang het Waterlooplein op stap, laat ik een stukje van mijn hart achter bij het rode pluche, bij de dansers met hun uitgedraaide benen en bij de koppies in de orkestbak.
Aan nieuwe dingen beginnen, ja, dat doe ik graag en vaak. Maar iets afsluiten? Liever niet. Daarvoor moet ik namelijk keuzes maken, en dat is niet mijn favoriete bezigheid: ik laat het liefst alles open, waardoor het er vaak op neerkomt dat ik meerdere ballen tegelijk in de lucht moet houden. Met niet altijd een gewenst resultaat.
Zo moest ik per se de bachelor waar ik ooit aan begon – geneeskunde – afmaken, terwijl ik onderhand al in de metro naar Holendrecht duizelig werd van angst om dat gevreesde AMC binnen te lopen. Baantjes durfde ik niet uit mezelf op te zeggen, ik liet het meestal afhangen van een contract dat niet verlengd werd, met ingewikkelde roostertechnische uitdagingen als gevolg. En relaties liet ik liever een langzame pijnlijke dood sterven dan dat ik durfde te zeggen ‘ik stop ermee’. Of dat zei ik dan wel, maar dan stond ik een week later weer op de stoep.
Kiespijn, noemt mijn vader dat. En ik had er ook bij de beslissing over dit baantje veel last van. Wat als ik straks geen werk kan vinden als freelancer? Wat als ik het theater straks heel erg ga missen? En wat als ik na deze keuze nog steeds geen rust in mijn hoofd krijg?
Dat was namelijk een belangrijke reden om dit contract – mijn enige vaste – te beëindigen: ruimte maken in mijn hoofd. Mogelijkheid creëren om te focussen op werk waarin ik me kan écht kan gaan ontwikkelen. Kortom: een stap vooruit zetten.
Maar een pijn dat het deed. Toen de realisatie eenmaal was gekomen dat de tijd rijp was, heb ik in de week die volgde ongeveer tien mensen opgebeld om mijn beslissing mee te bespreken, om maar bevestiging te krijgen dat het de goede was. Het ontslagmailtje stond nog eens 24 uur in concept en verstuurde ik uiteindelijk huilend terwijl mijn vriendje al bijna een uur alle argumenten voor dit besluit voor me aan het herhalen was.
Wat me overhaalde was de gedachte dat alleen angst het van al die zorgvuldig uitgedachte argumenten bij elkaar zou winnen. En dat zou ik geen eerlijke wedstrijd vinden.
Dus durfde ik de stap te zetten om te stoppen bij het theater. Achteraf was ik niet eens opgelucht, alleen heel verdrietig. Mijn moeder zei dat mijn verdriet haar deed denken aan haar afscheid in groep acht. En zo voelt dit ook. Ik ben over naar de volgende klas. En daarmee sluit ik waarachtig toch eigenhandig iets af.
En die angst voor de toekomst? Die blijft natuurlijk meespelen. Maar controle daarover proberen te hebben is eigenlijk verspilde energie. Als ik maar ergens in die toekomst af en toe als gast op het rode pluche plaats kan nemen. Dat is toch beter dan fotograferend publiek op hun vingers tikken op het klapstoeltje ernaast.
