Stella’s waslijst | Boursintosti’s en flirtles van je oudere zus
Scriptie succesvol ingeleverd, bul op zak: het ‘echte’ leven kan beginnen. Hoe doe je dat met een wankele arbeidsmarkt, een overspannen huizenmarkt én een ontwrichtende pandemie? Afgestudeerde Stella worstelt zich door haar waslijst met uitdagingen. Deze week: terugverlangen naar de middelbare school.
Het is zover, eindelijk leg ik me eens toe op de maandenlang uitgestelde taak van het opschonen van mijn Gmail-inbox. Een saaie en onbegonnen taak: na het verwijderen van wat ongelezen Villamedia- en Groene Amsterdammer-mailtjes, ben ik al enigszins verveeld en sorteer ik voor de grap mijn inbox eens van oudste naar nieuwste, in plaats van nieuwste naar oudste berichten.
Binnen de kortste keren ben ik vertrokken naar de wereld van Stella in de zeroes, want blijkbaar is mijn Gmail gekoppeld aan mijn oude stelliebellie-hotmail-adres. Mailtjes met economieverslagen en Engels-presentaties passeren de revue, net als mails over Gogo-vakanties waarin vriendinnen erop aandrongen dat ik toch écht mijn best moest gaan doen om mijn ouders over te halen dat ik mocht gaan, en foto’s van beugelbekkies en oerlelijke kapsels met mislukte pony’s.
Ik zie mezelf gelijk weer zitten, in mijn kamer met limoengroen geverfde muren, luisterend naar John Mayer via gedownloade mp3’tjes van Limewire, zwijmelend over de broer van mijn beste vriendin, ontevreden over wat ik niet mocht van mijn ouders: een Indian Rose-broek, op hockey, naar de kroeg voor mijn zestien-en-een-halfde.
Ze zeggen dat je studententijd de beste tijd van je leven is. Maar als ik zo terugdenk, was dat voor mij misschien wel mijn middelbareschooltijd.
De vakken gingen me gemakkelijk af en ik maakte er vriendinnen voor het leven. Na school maakten we uitgebreid tosti’s met kaas en Boursin, hoewel ik dat eigenlijk niet mocht van mijn moeder, zo kort op het avondeten. Als we niet bij elkaar chillden, zetten we de gesprekken voort op MSN of via de telefoon. Elkaars huisnummers kunnen we tot op de dag van vandaag allemaal nog reciteren.
Van mijn vijftiende tot mijn achttiende heb ik alle tijd dat ik niet op msn of Hyves zat, doorgebracht achter de piano. Het is een van de weinige periodes in mijn leven dat ik echt toegewijd en geconcentreerd met een activiteit bezig was. Ik speelde de grote negentiende-eeuwse componisten en oefende sommige stukken zo grondig dat ik sommige zelfs nog steeds in de vingers heb.
Toen ik na mijn zestien-en-een-halfde (vraag me niet waarom dat halve jaar) eindelijk om twee uur thuis mocht komen in naar rook ruikende kleding, leerde ik flirten van mijn zus. ‘Wat zeg je tegen iemand in de kroeg?’ vroeg ik haar. ‘Altijd een vraag stellen,’ antwoordde ze. ‘Mensen vinden het fijn om over zichzelf te vertellen. Als ze jou leuk vinden, stellen ze vanzelf een vraag terug.’ Een advies dat ik in veel andere situaties ook nog steeds ter harte neem.
De middelbare school doorliep ik zonder enige zorgen. Vol vertrouwen, nog nooit op mijn bek gegaan. Wel al enigszins bang voor de ongewisse toekomst, maar die leek en was toen toch nog ver weg. Praktisch de enige dingen waar ik me om hoefde te bekommeren waren niet te laat komen op school zodat ik geen gele kaart kreeg, waterproof mascara opdoen bij het kijken van de laatste aflevering van The O.C. en op tijd kaartjes fixen voor het concert van Coldplay.
Mijmerend over deze tijd laat ik Justin Timberlake’s FutureSex/LoveSound en Rihanna’s Good Girl Gone Bad door mijn koptelefoon schallen, tot ik per ongeluk op verversen druk en de nieuwste berichten in mijn inbox weer bovenaan komen te staan. Mailtjes van de roostermaker, de Belastingdienst, mijn werkgever en over de zeventigste verjaardag van mijn vader dwingen mij weer 2021 in.
Een koude kermis. Mijn leven van nu lijkt in niets op het gestructureerde leven van school, waar het duidelijk was wie mijn vrienden zijn, bij wie ik hoorde, wat ik elke dag deed en wat mijn basis was. Vanaf het moment dat ik mijn diploma haalde, ben ik altijd een beetje van eilandje naar eilandje blijven zwemmen. Bij wie hoor ik nu, waar is mijn plekje?
Ik staar naar de mails van de afgelopen week en denk aan de afzenders van de oude mailtjes. Mijn werkrooster mag dan wel instabiel zijn, maar die vriendschappen ben ik eigenlijk nooit kwijtgeraakt. Al maakten we nieuwe vrienden, kregen we relaties en zagen we elkaar lang niet meer elke dag, wanneer we samen zijn bij het vieren van mijlpalen of het herdenken van verloren dierbaren, zijn we altijd weer terug bij de basis van die beugelbekkies uit 2005.
Ben ik hiervan de waarde niet een beetje uit het oog verloren, in mijn naarstige zoektocht naar een nieuwe balans en structuur? Ik sluit al mijn tabbladen en besluit een vriendin te bellen. Die inbox uitmesten kan nog wel even wachten.
