Niks meer missen?
Schrijf je in voor onze nieuwsbrief!
Foto: Sara Kerklaan
opinie

Dan Afrifa | Geesteswetenschappers zijn de belangrijkste mensen op de UvA

Dan Afrifa,
6 april 2021 - 11:18

Zonder blikken of blozen zeg ik dat geesteswetenschappers de beste mensen ter wereld zijn. Anders wel de belangrijkste mensen op de UvA. Ik leefde met ze, ik houd van ze, ik ben ze. En de rest heeft ons nodig om te begrijpen wat de UvA eigenlijk is.

Tijdens mijn bachelor geschiedenis volgde ik de minor niet-westerse filosofie, om me een completere geesteswetenschapper te wanen. In één semester las ik filosofen die het bestaan van God beargumenteren en zij die beweren dat helemaal niets werkelijk bestaat. Bovenal kwam ik in aanraking met de ontologie. De leer waarin we tot het ‘zijn’ van de dingen proberen te komen.

 

Nu denken jij en ik: wat is het zijn van de UvA dan? Een instituut? Een onderwijsinstelling? Of deze dooddoener: een universiteit? Als ik in zulke termen wilde denken, was ik wel rechten blijven studeren.

 

Een interessantere manier van reflecteren vind ik in De acht bergen van de Italiaanse Paolo Cognetti. Deze coming of age-roman uit 2016 vertelt over de vriendschap tussen Bruno, die in een bergdorp in de Italiaanse Alpen woont, en Pietro, die er in de zomers met zijn ouders vertoeft. Als deze jongens mannen zijn, bouwen ze een huisje in de bergen.

Welke dingen wijs ik aan als ik het over de UvA heb? De collegezalen, de dure koffieapparaten, de goedkope koffieapparaten en de wc’s?

In die berghut speelt zich een scene af waarin Bruno, in een gesprek over het stichten van een berggemeenschap, het volgende tegen Pietro en wat vrienden zegt: ‘Jullie stedelingen noemen het natuur. Het is zo abstract in jullie hoofd dat zelfs het woord abstract is. Wij hier zeggen bos, weide, rivier, en rots. Dingen die je met je vinger kunt aanwijzen’.

 

Welke dingen wijs ik aan als ik het over de UvA heb? De collegezalen, de dure koffieapparaten, de goedkope koffieapparaten en de wc’s? Nee, de studenten en de medewerkers en de academici die de gebouwen vullen in niet-coronasemesters. Dat brengt me bij mijn Spaanse lievelingswoord: El Pueblo, dat je kan vertalen als ‘het dorp’ en ook als ‘de mensen’. Prachtig, want de mensen zíjn het dorp.

Door mij besef je dat de UvA niet stiekem de VU is

Maar wie reken ik tot de mensen die de UvA zijn? Academici met een vaste aanstelling of ook de docenten die steeds maar moeten hopen op een nieuw contract? En tellen de studenten mee die zich niet thuis voelen op de UvA? Voor wie de UvA slechts een plek is waar ze naartoe gaan om kennis te vergaren, en na de colleges terugkeren naar omgevingen waar ze wel het gevoel hebben erbij te horen?

 

Deze denkwijze levert inclusieproblemen op en die wil ik niet in 2021. Een andere manier om tot het zijn van de UvA te komen, is door haar te definiëren aan de hand van wat ze juist niet is: de UvA is niet de VU, de UvA is niet online onderwijs want online onderwijs is hopelijk maar een tijdelijke gedaante, en de UvA is niet een diplomafabriek maar een omgeving waar nieuwsgierige mensen tot volle ontplooiing moeten kunnen komen.

 

De minor niet-westerse filosofie bracht mij nieuwe benaderingen van vraagstukken bij en dat maakte mij een completere geesteswetenschapper. Geschiedenis, filosofie, literatuur en taal bieden de vaardigheden om te onderzoeken wie wij zijn en te formuleren wat dat betekent. Dat maakt geesteswetenschappers de belangrijkste mensen op de UvA. Niet overtuigd? Denk dan maar hier aan: door mij besef je dat de UvA niet stiekem de VU is en haal je opgelucht adem.

 

Dan Afrifa is een Ghanese Amsterdammer, schrijver en hij studeerde geschiedenis aan de UvA.

Lees meer over