Stella’s waslijst | ‘Ik wil al mijn shit op de achterbank gooien en wegrijden’
Scriptie succesvol ingeleverd, bul op zak: het ‘echte’ leven kan beginnen. Hoe doe je dat met een wankele arbeidsmarkt, een overspannen huizenmarkt én een ontwrichtende pandemie? Afgestudeerde Stella worstelt zich door haar waslijst met uitdagingen. Deze week: dromen van een road trip.
Ik ben verliefd. Op zijn schattige oogjes, zijn strakke, hoekige vormen, zijn ouderwetse stijl. En op zijn kleur. Zijn mooie rode kleur. Elke dag staat hij daar trouw te wachten als ik hem in het oog krijg tijdens mijn ochtendwandeling. Oh, wat wilde ik graag dat hij van mij was. Maar hij is niet op mij aan het wachten. Hij is al bezet. Hij wacht tot zijn eigenaar bij hem instapt en hem meeneemt voor een ritje.
Sinds ik in deze oude Volvo mijn droomauto heb gevonden, betrap ik mezelf steeds vaker op fantasieën over het hebben van zo’n ding. Ik beeld me in hoe hij bij mij zou staan, hoe ik erin zou zitten, hoe mensen naar me zouden kijken op de weg. Hoe ik al mijn shit op de achterbank zou gooien en ermee zou wegrijden waarheen ik ook wil. Het strand, de Veluwe, de grens over als het zou kunnen. Hoe het helemaal mijn eigen domeintje, mijn rijdende huisje zou worden. Zelf gekocht.
Want ja, in een van die droombuien begon ik te Googelen en zag ik een exemplaar te koop staan. Geen rode, maar een blauw model. Zonder die extra set snoezige koplampen, maar wel net zo hoekig en dus net zo stoer. Bouwjaar: 1986. Prijs? Van een hoogte die ik met mijn spaargeld al praktisch bereikt heb.
Natuurlijk raden al mijn vrienden het me af. Zo’n oude auto, die vreet toch benzine? Mag je daar straks nog wel de stad mee in? En weet je dat je dan ook wegenbelasting moet betalen, en een parkeervergunning moet regelen? Succes daarmee, midden in Amsterdam.
Maar ik mijmer gewoon verder. Parkeervergunning? Niet nodig, ik kan er toch gewoon meteen mee wegrijden. Tentje in de kofferbak, slaapzak mee en gaan. Slecht voor het milieu? Ach, beter dat ik dit exemplaar oprijd dan dat ik meewerk aan het produceren van nieuwe auto’s: dat schijnt nog vervuilender te zijn.
Serieus: waarom koop ik niet gewoon een auto? Al is het voor een paar maandjes.
Ik zie het helemaal voor me. Zomer 2021, roadtrippen in Nederland. Beetje door dorpjes crossen, steden bekijken en mensen ontmoeten. Als ik eraan denk, knijpt mijn maag samen van de opwinding. Ik vind het beeld van mij in die klassieke auto zó sexy, dat ik er haast puur een zou kopen om er een foto van op Instagram te kunnen zetten. En ik gebruik Instagram niet eens.
Is dit een bijwerking van mijn recente koopkoorts en ben ik compleet aan het trippen op mijn gevoel van zelfstandigheid nu ik ineens een redelijk inkomen heb?
Tijdens mijn volgende wandeling durf ik een blik op het interieur te werpen. Verrukt zie ik dat zelfs de bekleding nog gaaf en netjes is. Geen spoor van de tijd te zien. Ik overweeg een briefje onder het ruitenwissertje van de koplamp te klemmen om te vragen of ik er eens in mag rijden, maar ik aarzel.
Moet ik me toch maar inhouden, me niet te veel hechten? Het zal vast inderdaad een idioot plan zijn, een van de vele die ik bedenk als ik oppermachtig in het donker in bed lig. Maar aan de andere kant verdien ik ook wel wat plezier en vrijheid, met al die beperkingen van de afgelopen tijd.
Kwijlend neem ik afscheid van mijn rode liefde. Als ik wegloop, bedenk ik me dat ik in ieder geval de Peugeot nog heb. Die komt ook uit de jaren ’80. Alleen heeft dit model helaas maar twee wielen.
