Stella’s waslijst | ‘Ik ben vast niet de enige met eurotekens in de ogen na haar eerste echte salaris’
Scriptie succesvol ingeleverd, bul op zak: het ‘echte’ leven kan beginnen. Hoe doe je dat met een wankele arbeidsmarkt, een overspannen huizenmarkt én een ontwrichtende pandemie? Afgestudeerde Stella worstelt zich door haar waslijst met uitdagingen. Deze week: vier cijfers voor de komma.
Zou je me een dezer dagen tegen het lijf lopen, dan is het goed mogelijk dat je de eurotekens in mijn ogen ziet schitteren. Afgelopen week heb ik namelijk mijn eerste, echte, grote salaris gekregen. Ik heb secondenlang naar het getal op mijn bankrekening gestaard: het is een primeur dat er na het betalen van mijn huur nog steeds vier cijfers voor de komma staan.
Nu is het zo dat ik al vóór dit weldadige moment een enorme drang ervaarde om dingen te kopen. Recentelijk ontdekte ik namelijk bij de ondergrondse Vomar bij mij in de buurt een redelijk groot assortiment niet-eetbare producten: een in deze tijd zeldzame shopkans. Dat was dus smullen geblazen.
Kussenslopen, planten(bakken), opbergdozen en keukengerei, het kwam zonder veel na te denken in mijn mandje terecht – in anticipatie op binnenkomend geld kun je blijkbaar ook al behoorlijk koopzuchtig worden. Of had het er gewoon mee te maken dat ik als kind van een consumptiemaatschappij het leed van gesloten winkels niet langer meer kon torsen?
Hoe dan ook, met een gevulde bankrekening is het online winkelcentrum in ieder geval weer ruimschoots toegankelijk voor me geworden. En hoewel het volgooien van een digitaal winkelmandje me net wat minder bevredigt, voel ik desalniettemin een onontkoombare behoefte om geld te spenderen op allerlei verschillende gebieden.
Zo kan ik nu eindelijk dat ene dure badpak kopen dat me het hele jaar is blijven achtervolgen in online advertenties. Ik wil ook eens het click & collect proberen, zodat ik een pakket met typische Hema-spulletjes op kan sturen naar mijn familie in het buitenland. En ik vind dat ik mezelf ook wel mag verwennen met nieuwe oorbellen en misschien ook wel wat kleren, want ook die advertenties lonken.
Het komt bovendien mooi uit dat de lente in zicht is: een perfect moment om nu toch echt die nieuwe tuintafel voor op mijn balkon te bestellen en een excuus om helemaal los te gaan bij de Intratuin. Plus: ik kan nu ook de nodige reparaties laten uitvoeren, zoals het opnieuw laten voeren van die jas waar ik de hele winter lang een extra vest onder heb moeten dragen.
Begrijp me niet verkeerd, ik zit eerder in het kamp van het consuminderen dan van het consumeren. Ik weet dat hebzucht een van de zeven zonden is. Om eerlijk te zijn schaam ik me er ook een beetje voor, dat ik gevoelig ben voor die terugkerende advertenties. Dat het zo’n goed gevoel geeft om eens een keertje te vallen voor een schattig plantenpotje bij de uitgang van de supermarkt.
Even twijfelde ik dan ook: is het niet alleen maar makkelijker om toe te geven aan mijn eigen kooplust nu ik meer te besteden heb? Misschien moet ik wel helemaal niet zo blij zijn met dat extra geld. Ik heb de afgelopen jaren niets wezenlijks te klagen gehad over het voorzien in mijn basisbehoeften en ik redde het ook wel met mijn tweedehands tuintafeltje. Heb ik al die spullen eigenlijk wel nodig?
Ik geef mezelf daarom nog een paar dagen bedenktijd om te zien wat er gebeurt met die eurotekens in mijn ogen. Misschien verdwijnen ze wel, misschien blijven ze hardnekkig aanwezig. Maar mocht ik uiteindelijk toch met geld gaan smijten deze maand, dan hoop ik dat dit moment van zwakte me vergeven wordt. Want ik zal heus niet de enige zijn die na het eerste loonstrookje geveld wordt door een aanval van de koopkoorts.
