Dan Afrifa | Vrienden bij het corps
Eerder schreef ik over studententijdvrienden maken buiten je comfortzone. De boodschap was als een zwarte student in een UvA-collegezaal: niet te missen. Maar Ivo Verseput kreeg het toch voor elkaar, en betoogde dat zijn Leidse studentencorps Minerva divers genoeg is. Laat ik hem zomaar weglopen met de diversiteitsbokaal?
Jezus zei: Wie zonder zonde is, werpe de eerste steen. Dus geef ik toe: ik heb (blonde!) vrienden bij het corps. En nog zondiger: ooit wilde ik er zelf bij. Vergeef me, maar ik was jong en keek veel te veel Amerikaanse college films. Mijn ontgroening zag ik al helemaal voor me: mijn studielening opgeschroefd om als niet te missen zwarte feutEen feut is een aspirant-corpslid. overgeleverd te zijn aan de tweedejaarsleden, die ongeremd hun kunstmatige macht op me botvierden…
Nu mag ik stenen werpen.
Als je zoals mijn Leidse corpsbal-collega altijd met jaarclubje 1 naar de soos en op clubvakanties bent geweest, is het laatste dat je wilt dat iemand naast je roze wolk komt zweven, naar beneden wijst en zegt dat je tussen de stervelingen ook verrassend verrijkende vriendschappen kan sluiten. Máár, als je concludeert dat je verenigingsleden al zo super divers zijn in hun doen en laten, meneer Verseput, dan is het toch alleen maar menselijk om op een gegeven moment benieuwd te zijn naar hoe divers de mensen daarbuiten zijn?
Als het ergens leuk is, is het moeilijk voor te stellen dat het elders misschien wel leuker is. En als je de wereld klein gewend bent, hoeft het niet groter. Stel je echter eens voor… Rustig, rustig, je hoeft het je niet voor te stellen. Dit is niet het corps; hier hoef je niet mee te doen op straffe van sociale isolatie. Maar stel je toch eens voor, hoe verrijkend het kan zijn als je niet omringd bent door mensen die er allemaal voor kozen lid te worden van die ene en dezelfde vereniging/comfortzonebubbel.
Op dit punt ben ik ook niet zonder zonde: het hoger onderwijs, en vooral de universiteitsomgeving, is ook één grote bubbel. Daarom is het niet verrassend dat de mensen die Verseput in het corps tegen het lijf liep ‘over het algemeen breed geïnteresseerd, ruimdenkend en bovenal ambitieus’ waren. Over het algemeen zijn dat zo’n beetje alle vakjes die hoogopgeleiden horen af te vinken.
Daarom riep ik in mijn eerdere column op tot het opzoeken van studententijdvrienden die (letterlijk) niet op je lijken, want hun achtergronden komen vaak niet overeen met de jouwe, maar hun ervaringen zijn wel opgebouwd in ditzelfde land en bieden een inkijkje in delen van de samenleving waar je normaliter niet zo één twee drie toegang tot hebt. De diversiteit zit hem soms meer in waar we vandaan komen dan waar we heen willen.
Zo bezien komen we verder dan gesprekken als:
Ik: ‘Misschien moet je eens met mensen van buiten je vereniging omgaan.’
Verseput: ‘Nee, het corps is divers genoeg!’
Ik bij de Nasa: ‘Naar een nieuwe planeet?’
Verseput bij de Nasa: ‘Nee joh, de maan is lekker dichtbij. En wit.’
Je hoeft niet te luisteren naar een stem van buiten je bubbel die dicteert dat je buiten je bubbel moet stappen. Wel neem ik de diversiteitsbokaal terug. En eigenlijk alleen al omdat Verseput een lange lijst opsomde van hoe divers zijn amicesZo noemen corpsmatties elkaar. zijn, en daarbij iemand opnoemde die kan zweefvliegen. Lekkere afspiegeling van de samenleving heb je daar. Als míjn vriendengroep louter uit corpstatta’s bestond, zou ik ook wel zweefvliegers kennen.
Dan Afrifa is een Ghanese Amsterdammer, schrijver en voormalig student geschiedenis aan de UvA.
