Stella’s waslijst | ‘In 2021 ga ik dingen fout doen’
Scriptie succesvol ingeleverd, bul op zak: het ‘echte’ leven kan beginnen. Hoe doe je dat met een wankele arbeidsmarkt, een overspannen huizenmarkt én een ontwrichtende pandemie? Afgestudeerde Stella worstelt zich door haar waslijst met uitdagingen. Deze week: een oliebol uit het raam.
Op 1 januari werd ik boos op mijn vriendje omdat hij de laatste oliebol wilde opeten. Geïrriteerd heb ik gesnauwd: ‘Had je niet even kunnen vragen of iemand anders nog wilde?!’ en ben ik de kamer uitgestormd. Overrompeld door mijn uitbarsting – we hadden er namelijk juist een enorm gezellige kerstvakantie met zijn tweetjes op zitten – heeft hij de rest van de oliebol het raam uitgegooid. Voor de ogen van ons gezelschap.
Terwijl ik wegliep, schaamde ik me kapot. Waarom moest ik nou zo’n scène schoppen? Ik werd ineens een persoon die ik totaal niet wilde zijn. Doemgedachten verschenen alweer ten tonele: ik kan het maar beter uitmaken, want aan mij heeft hij niks.
De waarheid was gewoon dat de feestdagen hun tol eisten. Na maanden heeft mijn lichaam ineens weer allerlei geanimeerde gesprekken en ontmoetingen met alcohol te verduren gekregen en ging het bovendien laat naar bed. Het contrast met het wandelen, mediteren en lezen van de tijd daarvoor was daarom best groot. Niet gek dat er vanbinnen iets begon te protesteren.
Maar wat was ik kwaad op mezelf dat ik het zo ver heb laten komen. Dat ik het in mijn hoofd had gehaald om tiramisu te maken op Kerstavond maar daarvoor door de ijskoude regen langs drie Appies moest omdat de mascarpone overal was uitverkocht. Dat ik niet gewoon nee had kunnen zeggen tegen die wijntjes op Eerste, Tweede en Derde Kerstdag. En dat ik zo nodig veertig oliebollen moest bakken om op Oudjaarsdag mee langs de buren te gaan en me toen zelfs heb laten verleiden door een shotje alcohol met de buurvrouw.
Toen ik de dag na het oliebollenincident ook nog eens twee paniekaanvallen kreeg, was het wel duidelijk dat ik over mijn eigen schreef was gegaan. Maar ik was opeens niet meer boos.
Ik realiseerde me dat ik in 2020 – vanwege een overspannen periode – enorm mijn best heb gedaan om maat te houden en om goed voor mezelf te zorgen. En als ik me slecht voelde, dacht ik gelijk dat het een straf was. Dat het kwam omdat ik iets te lang had genetflixt, of net te veel afspraken had gemaakt. Ik stond mezelf die fouten dan niet toe en werd weer boos of gefrustreerd.
Die faalangst is voor mij een bekend patroon. Het heeft blijkbaar een levenslang effect op je als je op school, bij hobby’s en met sport altijd al snel een van de besten bent. Dan weet je minder goed wat ‘met vallen en opstaan’ betekent.
Terwijl ik al een paar jaar ageer tegen het taboe op fouten en mislukkingen, ben ik er zelf blijkbaar nog niet zo goed in om te accepteren dat dingen niet in één keer perfect lopen. Al loopt mijn relatie goed, dat betekent niet dat we nooit een keer kwaad worden op elkaar. En het feit dat ik al een paar maanden geen paniekaanval heb gehad, garandeert niet dat ik er nooit meer een krijg.
In 2021 ga ik me daarom niet voornemen om bepaalde dingen goed te doen. Ik ga me voornemen om dingen fout te doen.
Het schrijven van mijn columns begin ik voortaan met de gedachte ‘het is okay als deze niet zo sterk wordt, want het is normaal dat niet elke column even goed lukt’. Als ik straks begin bij mijn nieuwe werkgever, hoop ik dat ik stomme fouten ga maken, want dan schiet mijn leercurve steil omhoog. En ik hoop dat ik nog een aantal paniekaanvallen krijg dit jaar, want hoe vaker ik ze meemaak, hoe beter ik weet hoe ik ermee om moet gaan.
Volgende keer ga ik dus gewoon weer oliebollen bakken op Oudjaarsdag. En champagne drinken. En dan heb ik het helemaal niet hoeven uitmaken met mijn vriendje. Omdat we dan vast en zeker al zo vaak over elkaar zijn gestruikeld dat we steeds beter weten dat we juist heel veel aan elkaar hebben.
