Stella’s waslijst | ‘Ik heb niet voor niets een Nintendo’
Scriptie succesvol ingeleverd, bul op zak: het ‘echte’ leven kan beginnen. Hoe doe je dat met een wankele arbeidsmarkt, een overspannen huizenmarkt én een ontwrichtende pandemie? Afgestudeerde Stella worstelt zich door haar waslijst met uitdagingen. Deze week: op naar de KvK.
‘Zit jij dan niet meer op de middelbare school!?’ vraagt het jongetje van negen verbaasd aan mij. Ik ben even langs gewipt bij een oud oppasadresje. Terwijl ik al een hele tijd de neiging had zitten onderdrukken om te zeggen: ‘wat zijn jullie gegroeid!’, denkt het jongetje klaarblijkelijk niet zo over mij. Misschien komt het omdat ik uitgebreid met hem over Nintendo-spelletjes zit te praten.
Toch heb ik de afgelopen week een behoorlijke stap richting het volwassen leven gezet toen ik – weliswaar in een geleende auto – naar de Kamer van Koophandel reed om me te registreren als zelfstandig ondernemer. En al zaten er ook twee jongens van nog geen twintig in de wachtkamer, mijn gevoel van volwassenheid was nog nooit zo sterk geweest als die middag toen ik met een eigen KvK-nummer naar buiten stapte.
Ik maak ze wel vaker mee hoor, van die grotemensenmomentjes. Als ik ga tanken, bijvoorbeeld, of überhaupt als ik met autosleutels in mijn hand loop. Maar ook toen ik laatst voor het eerst sinds mijn eigen jeugd met een kind Sinterklaas vierde en ik wist dat de buren straks op de deur zouden komen bonzen.
Maar dat ene ritje naar de KvK waar ik aanvankelijk zoveel betekenis aan hechtte, bleek al snel nog maar het begin van een aaneenschakeling van volwassen momenten. Op dat kantoor tekende ik slechts een paar papiertjes, was het maar een formaliteit. Het echte werk begon de dag daarop, tijdens mijn eerste klus, toen ik begon met een opdracht van iemand die mij – en mij alleen – inhuurde vanwege mijn kwaliteiten. Dat gaf me een vertrouwen en motivatie zoals ik het nog niet eerder had ervaren.
Niet meer werken voor een tientje per uur doet bovendien nieuwe vaardigheden in mij ontluiken: ik heb nooit geweten dat ik zo geconcentreerd en efficiënt kon werken. En salarisonderhandelingen en nieuwe soorten belastingen worden ineens dingen waar ik me nu met aandacht en nieuwsgierigheid op wil storten. Ook dat draagt bij aan een gevoel van controle en van zelfstandigheid. Best lekker om dat niet alleen mee te maken als ik een autosleutel vastheb.
Maar tot mijn spijt ben ik nu dus ook die volwassene aan het worden die de behoefte voelt om tegen kinderen te zeggen hoe groot ze zijn geworden. Ik kijk nog eens goed naar mijn vroegere oppaskindje dat denkt dat ik nog op de middelbare school zit. Vijf jaar geleden had hij nog een fietsenrek in zijn mond, nu is dat mooi opgevuld met grotemensentanden.
Ik ben wel blij dat hij me zo jong schat. Want hoe leuk en spannend ik deze nieuwe levensfase ook vind, een deel van mij zal ook altijd speels als een kind blijven. Ik heb niet voor niets zelf een Nintendo thuis.
