Stella’s waslijst | ‘Ga ik dit echt doen, ja? Voor twee euro korting?’
Scriptie succesvol ingeleverd, bul op zak: het ‘echte’ leven kan beginnen. Hoe doe je dat met een wankele arbeidsmarkt, een overspannen huizenmarkt én een ontwrichtende pandemie? Afgestudeerde Stella worstelt zich door haar waslijst met uitdagingen. Deze week: een vaarwel aan studentenkorting.
Toen ik een jaar of vijftien was, heb ik eens een proefles in toneel gehad. We kregen rollen toegewezen, er werd een scene geschetst en daar moesten we dan mee improviseren. Ik gruwelde ervan. Ik kon niks verzinnen en voelde me totaal niet op mijn gemak in mijn rol – het was Stella immers niet. Het was vanaf dat moment dat ik me realiseerde dat ik me absoluut niet als iemand anders voor kan doen.
Nu ik geen student meer ben – maar ook nog geen inkomen heb om over naar huis te schrijven – wordt er steeds vaker een beroep gedaan op deze afwezige acteerkunsten. Althans, ik probeer dat beroep zorgvuldig te pareren wanneer ik bij balies nog gezien wil worden als een student om van kortingen te genieten.
De vraag: ‘heb je een studentenkaart?’ kan ik nog aan, want ik heb nog een studentenkaart en die heeft gek genoeg een geldigheidsdatum tot 2024. Maar keer op keer ben ik bang dat er om een inschrijvingsbevestiging gevraagd gaat worden en ik met mijn mond vol tanden kom te staan. Want liegen, dat kan ik niet goed.
Twee keer liep ik de afgelopen week tegen mijn eigen morele grenzen aan. Eerst bij de kapper. Daar wordt de prijs altijd vóór het knippen bepaald, afhankelijk van welke producten je in je haar wil gebruiken én of je een Stadspas of een studentenkaart hebt. Toen ik gelukkig ‘ja’ kon antwoorden op de laatste vraag, had ik niet voorzien dat ik nog een half uur een gesprek moest voeren met de kapster.
Daar zat ik dan, gevangen in mijn leugen, toen ze me vroeg: ‘Dus je studeert nog?’
Het zweet brak me uit. Ik moest wel ja zeggen, want ik had net gezegd dat ik een studentenkaart had! Of zou ze dat alweer vergeten zijn? En als ik ja zei, moest ik ook gaan vertellen hoe het is om te studeren in coronatijd en dan moet ik al helemaal liegen! Ik hoorde mezelf zeggen dat ik alleen nog een scriptie moet schrijven en geen vakken meer volgde, iets wat een paar maanden geleden nog waar was, maar wat me nu ineen deed krimpen van schaamte. Ga ik dit echt doen, ja? Voor twee euro korting?
Een paar dagen later probeerde ik voor vier euro minder binnen te komen bij de klimhal: iets meer grond voor het omzeilen van de waarheid dan bij de kapper. Maar toen de jongen achter de balie helemaal naar de andere kant van de hal moest lopen om aan zijn collega te vragen of het inderdaad studentenavond was, terwijl er achter mij al een hele rij wachtenden stond, zag ik het toch wel in. Dit kan ik niet meer.
Het doek van mijn studentenleven is gevallen. Ik doe nu mee met het grotemensenbestaan. Hoe geschikt ik met mijn jeugdige uiterlijk ook ben voor de rol van student, ik ben toch echt een zelfstandige volwassene. Met diploma’s. En met kansen. Die paar extra euro's kan ik binnenkort echt wel missen. Toch?
