Niks meer missen?
Schrijf je in voor onze nieuwsbrief!
Foto: Daniël Rommens
opinie

Stella’s waslijst | ‘Het is alleen maar een buitenkantje’

Stella Vrijmoed,
17 november 2020 - 09:15

Scriptie succesvol ingeleverd, bul op zak: het ‘echte’ leven kan beginnen. Hoe doe je dat met een wankele arbeidsmarkt, een overspannen huizenmarkt én een ontwrichtende pandemie? Afgestudeerde Stella worstelt zich door haar waslijst met uitdagingen. Deze week: het LinkedIn-account.

LinkedIn. Al jaren zit ik ertegenaan te hikken om een profiel aan te maken. Steeds opnieuw weeg ik af of het moment nu toch echt aangebroken is. En deze week is het daar. Ik geef me over en richt nog een keer een pagina op waarop ik me op mijn best presenteer.

 

Waarom ik daar zo over twijfelde? Een principekwestie. Ik heb al een tijd een moeizame relatie met sociale media. Het begon eigenlijk al bij Hyves, waar ik de populaire meisjes van de school ging opzoeken en me vervolgens nerderig en onsexy voelde door hun profielfoto’s. Daarna kwam Facebook, waar mijn studiegenoten uit het eerste jaar naar hartenlust hun achten en negens voor hun eerste tentamens deelden – toetsen waarvoor ik toen vieren haalde.

Ik heb al een tijd een moeizame relatie met sociale media

Facebook sudderde zo door, met de vakantiefoto’s waardoor het leek alsof iedereen constant maar op reis was, de festivals die aan de lopende band bezocht werden, de diploma’s die behaald en de banen die verkregen werden. Tot en met nu, met de mensen die zwanger worden en kinderen krijgen. Met als resultaat de gedachte: anderen doen alleen maar coole dingen en iedereen gaat vooruit, behalve ik.

 

Ondertussen was Instagram natuurlijk opgekomen, mogelijk nog verderfelijker, met haar filters en haar influencers. Ik heb een tijdje geprobeerd eraan mee te doen, maar ik stond gewoon niet achter de uitstraling die het voor mijn gevoel had: het creëren van een perfect, maar ook onvermijdelijk vertekend beeld. Ik weet dat Instagram een mooi medium is voor creatievelingen en dat er ook genoeg beelden ter inspiratie op circuleren, maar nog steeds geeft het mij een vervelende bijsmaak.

Toch ben ik nu over de streep getrokken door de anticipatie op enig professioneel voordeel dat LinkedIn mij kan geven

Dat gevoel dat ik bij Facebook en Instagram kreeg, heeft het bij mij gelijk verpest voor een medium als Twitter, dat onder journalisten en politici veel gebruikt wordt en daarom best een handige tool was vanaf het moment dat ik journalistiek ging studeren. Ook daar maakte ik wel een account aan, maar wilde – of durfde – ik er niets zelf op te zetten uit angst dat ik dan óók zo iemand zou worden die heel hard allemaal coole dingen schreeuwt.

 

En zo was ik dus ook lange tijd terughoudend voor het aanmaken van een LinkedIn-account. Moet ik dan weer meedoen aan dat hele circus van prestaties delen? Dat lijkt me op zakelijk gebied eigenlijk nog erger dan op het gebied van de vakantiefoto’s op Facebook. Ik moet er niet aan denken om mijn oude klasgenootjes op te zoeken en te zien dat ze al drie jaar advocaat zijn. Niet dat ik advocaat wil worden. Maar ja, zo gaan die gedachten nu eenmaal.

 

Toch ben ik nu over de streep getrokken door de anticipatie op enig professioneel voordeel dat LinkedIn mij kan geven. Ik hoor leuke verhalen om me heen over opgedane contacten en gespotte vacatures. Wie weet krijg ik via deze weg het balletje een beetje aan het rollen richting een carrière als freelance journalist, doe ik een contact op dankzij wie ik de klus van mijn leven krijg. De gedachte daaraan maakt me enthousiast om aan de slag te gaan, en om die reden heb ik uiteindelijk met best veel plezier mijn pagina aangemaakt.

 

Maar tegen iedereen die mijn LinkedIn-profiel gaat bekijken en een zelfde vlaag van zelftwijfel ervaart bij het zien van mijn twee bachelors, twee masters, een honoursprogramma en mijn werk als columniste, wil ik toch zeggen: dat is dus alleen maar een buitenkantje.

Lees meer over