Op z'n Duits | Stop met het voor-lijden aan corona
‘Gebruik de zomer om op te laden’, zei vriend T. toen hij me in juli uitgebreid knuffelde op een vol terras. Hij had het hele voorjaar gezwoegd als verpleegkundige op de spoedeisende hulp en intensive care. ‘In de herfst komt het virus terug with a vengeance en daar moet je mentaal klaar voor zijn’. Nu de tweede golf er is, merk ik dat ik dat niet ben. We staan nog maar aan het begin en ik zit al stuk.
Ik ben niet de enige. De vakantie duurde niet lang genoeg om te herstellen, zeker niet voor de collega’s die tijdens de eerste golf keihard gewerkt hebben om hun onderwijs online te maken. De reserves waren nog niet bijgevuld toen we weer moesten. Een vriendin geeft iedere dinsdag acht uur achter elkaar les via de webcam; ze was al moe toen het semester begon.
De nadelen van digitaal lesgeven zijn niet opgelost, fysiek onderwijs mag minder dan mondjesmaat. Studenten kwijnen verder weg, eenzaamheid en ongelijkheid nemen nader toe. De studenten die daar vrijdag tegen demonstreerden, werden overweldigd door de tweede golf: de timing van nieuwe noodzakelijke maatregelen overschaduwde hun grieven.
Sinds de persconferentie van vorige week is iedereen om me heen depressief. In een raak stuk schrijft Aafke Romeijn dat de rek eruit is: ‘Het zit ons hoog. We werken ons kapot. We staan op springen.’ Het probleem, analyseert ze, is dat we rampen alleen van achteraf kennen, uit boeken en films. Dan heeft onheil een aanloop, middenstuk en slot. Bovendien kennen we de uitkomst al. Nu hebben we geen idee hoe lang het nog gaat duren, behalve dat het langer gaat duren.
In het voorjaar was het anders. Ook toen werden we overvallen, maar in ieder geval was alles nieuw. Ik maakte vol sociaalwetenschappelijke verwondering een podcastreeks over hoe de quasi-quarantaine ons leven beïnvloedde, ik dwaalde opgewonden door onze spookbinnenstad. We doorstonden met z’n allen iets bijzonders, was het gevoel. Nu is de nieuwigheid er af, mijn nieuwsgierigheid al bevredigd.
Bovendien, waar we in het voorjaar nog Rutte prezen om zijn staatsmanschap en eendrachtig rallieden around the flag, heb ik nu nog maar nauwelijks vertrouwen in de aanpak van de regering. Dat lijken ze zelf ook niet meer te hebben. In die zin begrijp ik de boze wappies wel: woede is een makkelijke reactie op gebrek aan controle. Het is veel makkelijker te doen alsof Covid-19 niet bestaat, dan te aanvaarden dat deze crisis ons leven nog maanden gaat beheersen. Het is veel makkelijker om Arjen Lubach uit te schelden omdat hij een mondkapje draagt, dan je opnieuw en zonder uitzicht naar vervelende maatregelen te schikken.
Toch zit er niets anders op. Op de IC komen ze alweer om in het werk en ook de reguliere zorg wordt alweer verdrongen door coronapatiënten. En hoewel gezond zijn meer moet inhouden dan geen corona hebben, dringt dit virus zich opnieuw op de voorgrond van onze levens. We zullen moeten zoeken naar manieren om te overleven, zowel fysiek, door het virus te ontlopen, als mentaal zodat we dat ontlopen kunnen volhouden.
Ik vraag mijn vriend de verpleegkundige om advies. Hij heeft dienst en ik voel me meteen schuldig dat ik mijn met petty problems bij hem aanklop. ‘Schat, we gingen toch niet voor-lijden!?’ appt hij terug. Dat is zijn woord voor preëmptief afzien, op de zaken vooruitlopen, bij voorbaat al bij de pakken neer gaan zitten. Hij heeft gelijk. Weg met het voor-lijden, vooruit met het voor-verheugen. Ik kan niet wachten tot het moment dat ik net weer zo van zijn stevige knuffel kan genieten als toen in juli.
Linda Duits is een weggelopen wetenschapper, gespecialiseerd in populaire cultuur; in het bijzonder op het gebied van gender en seksualiteit.
