Op z’n Duits | Er is geen post-corona
De beste voorspelling over de wereld na de quasi-quarantaine kwam van televisiewetenschapper Tonny Krijnen. Geïnformeerd door haar onderzoek naar het realityprogramma Utopia wist ze half april te voorspellen dat er is geen ‘voor en na corona’ is.
In het langlopende Utopia van SBS6 werden vijftien mensen met elkaar op een afgesloten terrein gezet met beperkt contact met de buitenwereld. Uiteraard werd alles wat ze deden gevolgd. Op een bepaald moment gingen de bewoners – binnen hun reeds bestaande afzonderingssituatie – ook in een lockdown. Na een week hadden ze allemaal mooie gedachten: meer met elkaar praten, meer delen. Maar toen ze de lockdown ophieven, keerden ze direct terug naar hun feestende levensstijl van daarvoor.
De coronacrisis is door iedereen en zijn moeder gebruikt om Grote Verhalen te vertellen, om hoop of angst uit te spreken over kapitalisme, duurzaamheid, veganisme, energietransitie, socialisme, filantropie en natuurlijk digitalisering. Het was ook te verleidelijk om het niet te doen, bijkans onmogelijk zelfs om die weken niet aan te grijpen voor bezinning. Bovendien moet uit diepe crisis altijd iets goeds voortkomen, dat schrijven inspirational quotes immers voor.
Maar nu we er zo’n beetje uit zijn gekrabbeld blijkt Krijnen gelijk te hebben: we keerden direct terug naar onze feestende levensstijl. De anderhalvemeterregels worden nauwelijks meer in acht genomen, we klitten lekker samen. Een echte Bevrijdingsdag kregen we niet, dus gingen we over tot de orde van de dag. De film is nog niet afgelopen – het virus is nog onder ons – maar we waren er klaar mee en zijn gewoon de bioscoop uitgelopen.
Vorige week sprak ik voor het eerst sinds drie maanden weer voor publiek. Ik stond er even bij stil, ik waardeerde het echt. Maar na een half uurtje was ik alweer vergeten hoe bijzonder ik het vond, hoezeer ik het had gemist.
‘Wat zijn de langetermijneffecten van de lockdown op relaties en intimiteit,’ vroegen De Kiesmannen aan me op tijdens de De Niet Meer Normaal Show. Ik had graag gewild dat er een hete zomer aankwam, waarin we extra genoten van iedere aanraking en elkaar uitbundig (maar met wederzijdse instemming) kusten en knuffelden. Maar dat is niet zo. We zijn niet beter geworden in intimiteit, we zijn het niet eens meer gaan koesteren.
‘Corona’ leidde niet tot verandering van levensstijl. Mensen werden niet spontaan vegetariër, de verkoop van zonnepanelen steeg niet. Er kwam geen extra waardering voor de vitale beroepen, maar gewoon de schoffering die we gewend waren. Het applaus voor de zorg werd opgevolgd door een trap na.
We genoten van de lege luchten, maar kunnen niet wachten tot we weer naar Barcelona en Bali vliegen. Misschien, zo oppert Karin Spaink in Het Parool, komt het door de hypocriete omgang met de luchtvaartsector dat we ineens allemaal besloten hebben dat corona voorbij is en de regels achterhaald. Dat de magische ventilatiefilters die het virus zouden moeten afvangen helemaal niet blijken te bestaan, kan er ook nog wel bij.
Het bevoorrechten van KLM laat zien dat er geen ancien regime van voor corona is. Het kabinet sloot ons halfzacht op en gaf ons daarna een dikke middelvinger: we hoeven ons geen enkele illusie te maken over een betere wereld. Dus keren we moedeloos terug naar onze feestende levensstijl van daarvoor. Corona geeft ons nog kleine speldenprikken – lastige mondkapjes in het OV, onderwijs dat online blijft – maar het zijn eerder reminders dat het echt gebeurd is dan dat ze ons aansporen te veranderen. You don’t know what you got till it’s gone, maar als je het dan weer hebt, vergeet je wat je kwijt was.
Linda Duits is een weggelopen wetenschapper, gespecialiseerd in populaire cultuur; in het bijzonder op het gebied van gender en seksualiteit. Dit is haar laatste column voor de zomer.
