Stella’s waslijst | ‘Toen de muizenkeutels in onze bedden lagen was de maat vol’
Faalangst, prestatiedruk en keuzestress: hoe leuk is studeren nog? En dan heb je ook nog eens een waslijst aan praktische dingen te leren op weg naar die verdomde volwassenheid. Stella en Eva schrijven het om en om van zich af. Dit keer: een muizenplaag.
‘Tjak! Piep-piep-piep-piep!’
Ik schrik wakker, en weet meteen waarvan. Onze val heeft gewerkt. Ik kijk op mijn klok: kwart over vijf ’s ochtends. Mijn hart bonst uit mijn kas. In de keuken klinkt almaar het hartverscheurende gepiep van een muis in nood. Wat moet ik doen?!
Het is niet dat ik hier niet op voorbereid ben. De muizencrisis suddert al een aantal maanden voort en bereikte de afgelopen week een hoogtepunt. Een tijd terug was ik nog tegen vallen en kon ik mezelf voor het slapen gaan rustig houden met de gedachte ‘ach, daar is dat geritsel weer, wat gezellig!’. Maar nu heb ik alle gaten in mijn kamer dichtgeschroefd en volgestopt met staalwol en prop ik elke nacht de oordoppen diep in mijn oor onder het mom van ‘als ik maar niets hoef te horen’.
Toen ik er vorige week twee (!) over het aanrecht zag lopen en de muizenkeutels tot in onze bedden (!) lagen, was de maat vol. We purschuimden zo goed als we konden de keuken dicht, en bij het enige gat waar we niet bij konden, zetten we de Val der Vallen: drie klappers in een kringetje. Als ze hier niet in trapten, wisten we het ook niet meer.
Ik wist dus dat het moment zou komen dat ik een al dan niet dode muis uit een val moest gaan verwijderen. Tot op dit moment om kwart over vijf ’s ochtends was het me nog gelukt om dit enigszins uit te stellen. De eerste keer dat de val dichtklapte, was de muis op slag dood: uiteindelijk durfde ik die wel weg te halen. Toen onze tweede vangst in de ochtend nog bleek te leven, belde ik onze stoere buurvrouw op, want er waren geen andere durfals thuis en ik was er nog niet klaar voor om deze angst zelf te overwinnen.
Maar nu… nu is het überhaupt te vroeg om iemand anders in te schakelen. Oordoppen in mijn oren is ook geen optie: dat gepiep valt niet meer te negeren. Bovendien is het al erg genoeg dat we een dieronvriendelijke val hebben gezet, dan moet ik nu ook het lef hebben om mijn verantwoordelijkheid te nemen en het beest te bevrijden.
Voorzichtig open ik mijn kamerdeur, bang voor wat ik te zien krijg. Een ieniemienie muisje probeert weg te komen met een val om zijn kontje geklemd. Shit, wat hebben we gedáán?! Enkele tellen kijk ik mijn angst in de ogen: een nog banger muisje, schattig, klein en totaal machteloos. En dat gepiép! Ik handel: met een emmer en een stuk karton neem ik het slachtoffer mee naar buiten en snel voordat het met val en al de bosjes in wil schieten met zijn laatste door adrenaline-gedreven krachten, klik ik de val open.
Triomfantelijk loop ik om half zes terug naar huis in een stille straat. Ik heb even het gevoel alsof ik de hele wereld aan kan. Maar waar ben ik nou zo trots op? Dat ik ten koste van een klein muisje moest leren dat bepaalde angsten in mijn leven een stuk minder eng zijn als ik ze eerst wat beter bekijk? Ik voel me schuldig, maar ook een stukje onafhankelijker. Zou ik met de muismetafoor wat minder bang kunnen zijn voor die hele mikmak van angsten zoals afwijzing, falen en keuzes maken?
Ik recht mijn rug. Vannacht slaap ik zonder oordoppen. Morgen stap ik zonder angst de keuken in. En we gaan dat laatste gat dichttimmeren. De Val der Vallen zou niet meer nodig hoeven zijn.
