Eva’s waslijst | ‘Deze week is niet zoals andere weken, want Floyd is vermoord door een politieman’
Faalangst, prestatiedruk en keuzestress: hoe leuk is studeren nog? En dan heb je ook nog eens een waslijst aan praktische dingen te leren op weg naar die verdomde volwassenheid. Stella en Eva schrijven het om en om van zich af. Dit keer: de Amerikaanse George Floyd.
Deze column is voor luchtige tips voor jongvolwassenen. Over hoe je je planten in leven houdt of een knoop aannaait; over hoe je de juiste studiekeuzes maakt. Zelden gaat het hier over grote maatschappelijke problemen. Deze week zou het gaan over vakantietips voor tijdens corona, hoe je verantwoordelijk op vakantie kunt in eigen stad.
Maar deze week is niet zoals andere weken, want de Amerikaanse George Floyd is vermoord door een politieman. En dat is geen incident op zich, het staat symbool voor jaren aan institutioneel racisme en politiegeweld waaraan maar geen einde komt. Het heeft landelijke protesten in Amerika aangewakkerd en ook in Nederland werd gisteren geprotesteerd. In solidariteit, en omdat racisme ook in Nederland overal aanwezig is.
- Doneer. De familie van George Floyd zamelt geld in voor zijn begrafenis en een rechtszaak, maar je kunt ook doneren aan The Bail Project, een non-profitorganisatie die een einde probeert te maken aan het systeem van borgtochten in Amerikaanse gevangenissen dat ongelijkheid vergroot. Voor meer informatie over waar je kunt doneren, kijk bijvoorbeeld hier.
- Onderwijs jezelf. Lees bijvoorbeeld ‘Why I’m no longer talking to white people about race’ van Reni Eddo-Lodge, Alledaags racisme van Philomena Essed of Hallo Witte mensen van Anousha Nzume. Of voor meer over etnisch profileren bij de Nederlandse politie, kijk Verdacht van 2doc.
- Luister, protesteer en blijf protesteren. Ook als er niet zo’n directe aanleiding is als nu.
Ik was niet van plan hier iets over te schrijven. Ik vond het mijn plaats niet, ik luister nu liever dan dat ik praat. Zoals veel witte mensen vroeg ik me vooral af hoe ik kon helpen op een concretere manier dan door mijn sympathie te uiten. Maar in dit geval is zwijgen deel van het probleem. Mij is niet alleen een stem gegund, maar ook een platform. Dat is een gigantisch privilege, en wie een stem heeft, heeft ook de verantwoordelijkheid die te gebruiken. Al is het maar om aandacht te roepen voor de mensen die het verdienen.
Daarom, ten eerste: racisme moet altijd worden aangekaart. Ook bij je familieleden die ‘nou eenmaal zo zijn’, ook bij je docent, ook bij je vrienden en je buren en je huisbaas. Ten tweede: racisme bestaat niet alleen expliciet, maar is verweven door onze hele maatschappij. De belastingdienst doet aan etnisch profileren, als witte vrouw word ik bijna nooit door de politie aangesproken, kom ik makkelijker aan werk en aan een huis. Dat is racisme. Toen ik bijna zes jaar geleden voor het eerst plaats nam in de collegebanken van de UvA, waren bijna alle gezichten om mij heen wit. Dat is geen toeval, dat is het gevolg van systematische discriminatie die al ver voor een inschrijving bij de universiteit begint.
Ten slotte: luister niet naar mij. Luister naar de mensen die hier echt iets over te zeggen hebben, vanuit persoonlijke ervaring of vanwege jarenlange studie. En doe intussen alles wat je kunt.
