Stella’s waslijst | ‘Als ik mijn horloge niet droeg, voelde ik me kaal. Nu niet meer’
Faalangst, prestatiedruk en keuzestress: hoe leuk is studeren nog? En dan heb je ook nog eens een waslijst aan praktische dingen te leren op weg naar die verdomde volwassenheid. Stella en Eva schrijven het om en om van zich af. Dit keer: leven zonder klok.
Vorige week viel mijn horloge kapot: pats, scharniertje van het bandje afgebroken. Eerst baalde ik. Ik gebruikte dat ding dagelijks, al was het maar om het koken van mijn eitje elke ochtend te timen. Als ik mijn horloge niet droeg, voelde ik me kaal. Even wilde ik ‘m nog als zakhorloge blijven gebruiken, maar ik besloot dat toch niet te doen. Tijd is tegenwoordig namelijk niet meer wat het geweest is.
Al een paar weken, wat zeg ik, maanden, leef ik zonder afspraken. De tijd die eerst zo’n handig raamwerk voor mij was om mijn dag in te delen van minuut tot minuut, lijkt niet meer in deze vorm te bestaan. Bij mij is het nu slechts ochtend, middag en avond. Na de lunch en voor de lunch. Voor het eten of na het eten.
Als ik vrienden zie, gaat het meestal spontaan. Ik bel iemand op om te vragen om te wandelen: ‘kun je nu?’, bij vrienden die in de buurt wonen bel ik gewoon aan. En als een afspraak me te moeilijk wordt (‘we zijn met zijn vijven, we moeten nog even kijken waar we afspreken, we gaan waarschijnlijk in shifts’) bedank ik vriendelijk. Veel te veel gedoe.
En wat dacht je van de dagen onderling? Ik lig met mijn huisgenoten bij het goedemorgen zeggen nog steeds dubbel om een virale tweet uit week twee van de lockdown: ‘Today it’s Tuesday, or as we call it now: day.’ Ik ben dus niet de enige bij wie het idee van tijd verandert.
Natuurlijk heb ik ook wel wát afspraken waar ik op tijd moet zijn: ik ben al naar de tandarts geweest, heb zelfs een sollicitatiegesprek deze week. En ik heb deadlines: deze column bijvoorbeeld. Maar omdat het er maar enkele zijn, zijn ze prima te managen. Zou dit ook post-corona vol te houden zijn? Een leven zonder tijdsdruk, zonder haasten, zonder het bekende ‘ik moet gaan’. Waarin spitsuren niet meer bestaan, afspraken organisch beginnen en eindigen, en ‘ik kan niet’ een zeldzame uitspraak is geworden.
Is dit een utopie? Misschien niet. Ik heb nog niemand gehoord die een volle agenda daadwerkelijk mist. Een mens wil wat om handen hebben, natuurlijk. Maar zonder veel verplichtingen en ‘moetertjes’ kan hij misschien wel écht creatief worden, écht een aandachtig gesprek voeren en écht tot iets komen. Of op zoek naar datgene wat hem na aan het hart ligt, wat hem zin geeft, wat voldoening brengt.
Zouden we dan nog wat gedaan krijgen, zou de economie dan nog draaien? Ik denk aan hoeveel ‘bullshitbanen’ er bestaan, hoeveel organisaties hun kont niet meer kunnen keren door hun eigen regels. Van hoeveel processen en acties wordt er nu wel niet ontdekt dat ze prima online hadden gekund of zelfs onnodig blijken? En hoeveel mensen ontdekken nu dat je in een paar uur per dag thuis net zoveel gedaan krijgt als op kantoor in een achturige werkdag? Wat zou er gebeuren als er ineens heel veel mensen tijd over hebben voor bezinning?
Antwoorden op deze vraag heb ik niet, maar ik mag wel dromen, toch? Dromen dat iedereen wat minder op de klok gaat leven en meer uit het hart. Dat ik ook wat vaker verrast word door de bel omdat er een vriendin op de stoep staat. Dat ik geen afspraken meer hoef te maken met vrienden voor over drie weken, omdat hun agenda vol is. En dat ik straks als ik een baan heb niet een hele dag van overleg naar overleg moet waarin alleen gepraat wordt en niks besloten.
Geloof me, ik vind het niet makkelijk om geen afspraken te maken en leuke dingen in te plannen. Ik doe dat nou eenmaal graag. Maar het is me ook wel duidelijk geworden dat ik pre-corona vooral heel veel afspraken met mezelf had. Daar probeer ik er dus nu een aantal van los te laten.
Eén daarvan is het altijd nuttig willen invullen van elke minuut. En daarom ligt mijn kapotte polshorloge nu lekker in mijn keukenkastje om zich volledig toe te wijden op zijn rol als kookwekker.
