Niks meer missen?
Schrijf je in voor onze nieuwsbrief!
Foto: Daniël Rommens
opinie

Stella’s waslijst | ‘Hoe gaat een meisje dat in een extreem veilige omgeving is opgevoed om met rampspoed?’

Stella Vrijmoed,
3 maart 2020 - 12:30

Faalangst, prestatiedruk en keuzestress: hoe leuk is studeren nog? En dan heb je ook nog eens een waslijst aan praktische dingen te leren op weg naar die verdomde volwassenheid. Stella en Eva schrijven het om en om van zich af. Dit keer: je kunt niet over alles controle hebben.

Voor de zoveelste keer fietste ik vorige week tegen die helse wind in. Ik weet wat hard trappen is, want ik ga vaak te laat van huis weg. Maar nu werd het me echt te gortig. Kwaad ontweek ik de enorme plassen en de afgebroken takken die ik her en der op mijn weg tegenkwam. Deze storm duurt al weken. Houdt dit dan nooit op?!

 

Zwetend kwam ik aan op mijn werk. Snel checkte ik nog even NOS.nl voor het laatste nieuws over het coronavirus. Het scheen al in Italië te zijn! Scrollend ontdekte ik tot mijn schrik dat het virus precies waart in de provincie waar ik deze maand een tripje naartoe op de planning heb staan. Dat meen je toch niet. Moet ik daar nu wel heen gaan? 

‘Argh, wanneer zegt Buienradar dat het droog is? Dan kan ik plannen wanneer ik wegfiets’

Ietwat onthutst door dit nieuws installeerde ik me bij de kassa van het museum waar ik werk. Het zou echt balen zijn als ik dat tripje moet annuleren. Ik heb hiervoor bij al mijn drie werkgevers vrij en verlof moeten aanvragen. Het was helemaal perfect gepland.

 

Ondertussen opende een collega met moeite de grote houten deuren van de ingang. Een windvlaag sloeg me in mijn gezicht en blies alle kaarten uit de museumwinkel van hun standaarden. Buiten zag ik toeristen met poncho’s en paraplu’s worstelen. We besloten de bezoekers door een kleiner deurtje naar binnen te laten. Maar ook met de grote deuren gesloten gierde de wind nog steeds zó luid dat ik me afvroeg of het gebouw wel zou blijven staan. 

 

Een onbehaaglijk gevoel kroop in mijn borst naar boven. Waarom duurt die storm toch zo lang? Is dit dan echt klimaatverandering? En dan ook nog dat virus. Het lijkt alsof de wereld aan het vergaan is.

 

De rest van de dag werd ik getergd door deze gevoelens van een dreigende apocalyps. En toen ik naar huis wilde gaan, regende het ook nog eens keihard. Argh, wanneer zegt Buienradar dat het droog is? Dan kan ik plannen wanneer ik wegfiets. 

‘Overal zijn regels, protocollen en apps voor, alles draait om optimaliseren’

Wachtend op de bui, opende ik nog een keer NOS.nl. Staat er eigenlijk ook nog ánder nieuws op die website, vroeg ik me af. Ik klikte op een kopje ‘75 jaar bevrijding’ dat tussen het dagelijkse nieuws prijkte. Even wat afwisseling, dacht ik. 

 

Ik kwam terecht in een Hongerwinter-special. ‘Zo’n 3,5 miljoen mensen hebben te weinig te eten. Om te overleven moeten ze op zoek naar voedsel en brandstof. Die zoektocht is een dagtaak geworden.’ Shit, ja. En toen hadden ze ook niet eens gas en elektriciteit! En het was winter! Met sneeuw!

 

Hoewel ik uiteindelijk op een droog moment en met wind mee naar huis fietste, slaagde ik er toch niet in om opgelucht adem te halen. Oké, ik heb met deze handige app een REGENBUI kunnen omzeilen. Maar wat als ik meemaak dat Nederland inderdaad onder water komt te staan omdat de steden het regenwater niet meer kwijt kunnen, of nog erger, omdat de dijken breken? Of wat als ik corona meeneem uit Italië en mijn tegen de zeventig lopende ouders daar doodziek van worden? 

 

Hoe ga ik – een in een extreem veilige omgeving opgevoed meisje dat nooit echt tegenslag heeft gekend en gewend is om controle te hebben over vrijwel alle factoren in haar leven – om met rampspoed? Met een situatie die ik absoluut niet zelf meer in de hand kan hebben? 

 

Toen ik me later iets beter inlas over het coronavirus, herkende ik in het Nederlandse overheidsbeleid veel van mezelf. Ook Nederland wil controle hebben. Ook op grote schaal zijn we gewend geraakt aan een welvarende periode waarin we vrijwel alles zelf in de hand hebben. Overal zijn regels, protocollen en apps voor, alles draait om optimaliseren. En voor fouten zijn we doodsbang.

 

‘Angst is een slechte drijfveer. Maar de aanleiding tot die angst is een motivatie tot alertheid,’ zei mijn vader toen ik hem om advies vroeg. Alert blijven, daar zit wat in. Of, zoals mijn oma zei over de Tweede Wereldoorlog: ‘We waren op onze hoede’.

 

Ik besloot om de teugels waarmee ik mijn leven bestuur iets meer te laten vieren. Wind mee of wind tegen, wel of geen Italië, dat is allemaal niet zo erg. Maar ik blijf in ieder geval goed mijn handen wassen. 

Lees meer over