Eva’s waslijst | ‘Nu pas merkte ik dat ik de hele dag nog met niemand had gepraat’
Faalangst, prestatiedruk en keuzestress: hoe leuk is studeren nog? En dan heb je ook nog eens een waslijst aan praktische dingen te leren op weg naar die verdomde volwassenheid. Stella en Eva schrijven het om en om van zich af. Dit keer: slaap, eten, bieb, repeat.
‘Een capputs-’
Ik schraapte mijn keel.
‘Een cappuccino alstublieft.’
Vier uur ‘s middags op woensdag in de Stach naast de Universiteitsbibliotheek. Ik zat al sinds tien uur binnen en was de tijd compleet vergeten, zo erg was ik opgegaan in mijn scriptie. Nu pas had ik honger, dorst, en behoefte aan lekkerdere koffie dan die uit de kantine. En nu pas merkte ik dat ik de hele dag nog met niemand had gepraat.
Met de hete koffie in mijn handen liep ik een rondje door de drukke binnenstad om mijn hoofd in ieder geval voor even leeg te maken van de data-analyse waaraan ik al de hele week kluste. Het was de meest monotone taak die ik in tijden had gehad, en het moest nog snel af ook. Dat betekende lange dagen in de bieb, weinig pauzes en vooral: weinig andere mensen zien.
- Kun je werken naast je studie? Zoek dan een baantje waarbij je veel kunt samenwerken met collega’s. Zo verdien je niet alleen extra geld en word je gedwongen een menselijk ritme aan te houden, maar raak je ook een beetje uit je isolement.
- Spreek met je vrienden af om samen te studeren. Zelfs als je scriptie niet eens een beetje over hetzelfde onderwerp gaat, is het fijn om in de pauzes even met elkaar te zitten. En als je met elkaar begin- en eindtijden afspreekt, ben je sneller geneigd je eraan te houden.
- Kies een wekelijkse sociale activiteit, en houd je eraan. Ga bij een sportvereniging of andere club, of spreek met je huisgenoten af om eens per week samen te eten.
Mijn master is intensief, en de afgelopen anderhalf jaar zag ik mijn studiegenootjes een paar keer per week. We zijn met tweeëndertig, de grootte van een klein kantoor, en moeten veel samenwerken. Zelfs als ik het even te druk had om veel met mijn vrienden af te spreken, was er altijd wel iemand met wie ik kon sparren of een kopje koffie drinken. Maar nu zijn we allemaal al maanden aan de scriptie, en de scriptie schrijf je alleen.
Ik was al gewaarschuwd over het eilandje dat je als scriptieschrijver bewoont. De eerste maanden spraken we nog vaak samen af in een van de bibliotheken in de binnenstad. Maar naarmate de tijd vorderde kwamen er scripties af, werd er onderzoek in het buitenland gedaan en kregen de eersten van ons echte, goede banen. Mijn eigen onderzoek kwam in zo’n stroomversnelling dat ik ineens 24/7 in de bieb moest zitten en geen tijd meer had om ‘s avonds nog iets te doen.
Slaap, eten, bieb. Mijn voetstappen volgden het ritme terwijl ik steeds verder van de bibliotheek verwijderd raakte.
Bij een bankje aan de Amstel stopte ik. Ik roerde het schuim van mijn cappuccino door de afgekoelde koffie en keek hoe toeristen pogingen waagden het Muntplein over te steken. ‘Nog heel eventjes,’ mompelde ik tegen mezelf omdat ik niemand anders had om het tegen te mompelen. Na bijna zes jaar studeren hoef ik nog maar heel eventjes. Een maandje, misschien twee, voor ik weer onder mijn steen uit mag.
