Stella’s waslijst | ‘Is het misschien zo dat ik helemaal niet wíl afstuderen?’
Faalangst, prestatiedruk en keuzestress: hoe leuk is studeren nog? En dan heb je ook nog eens een waslijst aan praktische dingen te leren op weg naar die verdomde volwassenheid. Stella en Eva schrijven het om en om van zich af. Deze keer: gele dagen.
‘Vanaf maandag ga ik écht mijn leven beteren,’ hoorde ik mezelf vorige week weer zeggen. ‘Vroeg naar bed, vroeg in de UB. Hele dagen lang.’ Mijn huisgenootje lachte me nog uit. Er zijn de afgelopen weken meer ochtenden geweest waarop ze me dit voornemen uit heeft horen spreken. Toch lag ik die nacht weer om half drie in bed. Weer te laat gaan slapen. Weer te laat in de bieb.
Daar moest verandering in komen. Het was tijd dat ik eindelijk eens regelmatig voor twaalven het nachtlampje uit ging klikken zodat ik de volgende morgen op een schappelijk tijdstip in de bieb aan mijn scriptie kon zitten. Het kon zo niet langer. Ik ben te veel afgeleid geweest door van alles en nog wat de afgelopen maanden, en die scriptie was een blok aan mijn been. Het. Moest Af.
Probleempje: dit vereist nogal wat discipline. En dat is bij mij ver te zoeken. Want als ik bezig ben met een activiteit die ik chill vind of met fijne mensen ben, waarom zou ik die situatie dan in godsnaam afkappen? Zo vind ik mezelf dus regelmatig tot na middernacht op een salsafeestje, of drink ik nog een biertje met collega’s na een avonddienst, neem ik thuis nog een bad om de adrenaline te laten zakken – want als ik ergens een hekel aan heb is het aan haasten om op tijd in bed te liggen – en is het dus zo weer half drie.
In de zoveelste poging om dit gedrag aan banden te leggen, introduceerde ik daarom vorige week de zogenoemde ‘gele dagen’: in mijn Google Calendar reserveerde ik grote gele tijdblokken van 9-17 om aan mijn scriptie te gaan zitten. Daar mocht ik niets op afspreken, ook geen vroege ochtendafspraken, snelle koffietjes of eind-van-de-middagafspraken. En geen ander werk doen op die dag.
Mijn allereerste ‘gele dag’ was gisteren. Helaas had ik bij het inplannen hiervan onverhoopt over het hoofd gezien dat het salsafeest der salsafeesten het afgelopen weekend in Amsterdam plaatsvond, denk dan: drie dagen lang workshops overdag van bekende dansers, shows van diezelfde artiesten in de avond en feesten tot 6:00 ’s ochtends, ook op zondag. Madness. Maar wel een hele ervaring die ik natuurlijk mee moést maken.
Dus ik ging en ik danste. En ik kan je vertellen, ik zat maandag niet om negen uur ’s ochtends in de bieb.
De simpele oplossing zou natuurlijk zijn om tijdelijk te stoppen met salsadansen. Helemáál niet naar een feestje gaan, kost misschien minder discipline dan vroeg naar huis te moeten wanneer het juist net leuk begint te worden. Hetzelfde geldt voor biertjes doen na een avonddienst. Maar het kost nog steeds discipline. Waarom is het toch zo moeilijk voor mij om dat op te brengen?
Ik vraag het aan een studiegenoot. Waar haalt hij die discipline vandaan? ‘Weet je, Stel,’ zegt hij. ‘Ik denk gewoon: nog maar vier maanden, dan is het klaar. Dan moet-ie af zijn. Die deadline nadert sneller dan je denkt, dus je kan maar beter even knallen.’
Dat doet me plots iets realiseren. Nog vier maanden. Viér maandjes! Dan is mijn studententijd na negen jaar officieel voorbij. Nooit meer stampen voor tentamens of me door academische artikelen heen worstelen, nooit meer vechten tegen de slaap in college of haasten om op tijd te komen, nooit meer docenten mailen om een cijfer of uitstel, geen Roeters meer met ellenlange koffiepauzes die doorlopen in lunchpauzes en frustratie om het niet kunnen vinden van een studieplek. En geen ‘gele dagen’ meer.
Daar word ik niet opgelucht, maar weemoedig van. Ik ga de universiteit echt missen. Misschien heb ik zo weinig discipline omdat ik er gewoon geen afscheid van kan nemen. Wanneer ik die scriptie heb ingeleverd, breekt er ongetwijfeld een tijd aan met veel uitdagingen waar ik tonnen discipline bij nodig heb. En waarin ik me dan waarschijnlijk moet verantwoorden aan een werkgever, niet aan mezelf. Dat klinkt als een kluif.
Ik kijk in mijn agenda. Het eerstvolgende gele blok prijkt op vrijdag. De hoon van mijn huisgenootje ten spijt, neem ik me opnieuw voor om mijn leven te beteren. Ik moet er toch aan geloven, ik kan het afstuderen niet eeuwig uitstellen. En ik kan er dan maar beter nog even van genieten. Want je zult zien dat ik straks ook die ‘gele dagen’ hard ga missen.
