Niks meer missen?
Schrijf je in voor onze nieuwsbrief!
Foto: Daniël Rommens
opinie

Eva’s waslijst | ‘De studieadviseur zei er nog net geen yolo bij’

Eva Hofman,
28 januari 2020 - 11:55

Faalangst, prestatiedruk en keuzestress: hoe leuk is studeren nog? En dan heb je ook nog eens een waslijst aan praktische dingen te leren op weg naar die verdomde volwassenheid. Stella en Eva schrijven het om en om van zich af. Dit keer: moet je die dure studie in het buitenland nu doen of niet?

‘Heb je geen suikeroom,’ vroeg de studieadviseur. Het was 2018, en zij en ik zaten op haar kantoortje omdat ik twijfels had over mijn studiekeuze. Ik was toegelaten tot twee masters, waarvan eentje me negenduizend euro zou kosten, verspreid over vier semesters. Ik wilde mijn keuze liever niet laten afhangen van geld, maar dat bedrag kon ik niet ophoesten, en mijn ouders ook niet. En dus had ik willen weten of er regelingen waren. Haar advies, los van die regelingen, was gewoon niet aan het geld te denken. En om eens te kijken of ik niet ergens een suikeroompje had.

 

Gewoon niet aan het geld denken. Het is goedbedoeld advies, maar het getuigt van weinig inzicht in de financiële situatie van studenten die niet uit gegoede gezinnen komen. Wonen en leven in Amsterdam is ontzettend duur. Een gemiddelde kamer kost al gauw 600 euro in de maand, en het Nederlands wettelijk collegegeld kost nog eens 173,50 per maand. Om überhaupt tot mijn opleiding te worden toegelaten heb ik stages gelopen en bestuursposten vervuld. Het is slecht of onbetaald werk, waardoor menig student, waaronder ikzelf, studievertraging oploopt.

‘Negenduizend euro was voor mij niet alleen negenduizend euro, maar ook een contract waardoor ik het grootste deel van mijn volwassen leven schulden zou hebben’

Veel tijd voor een bijbaantje was er niet altijd, en dus heb ik een studieschuld. Daar nog eens negenduizend euro bovenop gooien zou mijn kansen op het kopen van een huis later, voor zover die al bestonden, volledig tenietdoen. Negenduizend euro was voor mij niet alleen negenduizend euro, maar ook een contract waardoor ik het grootste deel van mijn volwassen leven schulden zou hebben.

Als je toch een dure studie in het buitenland wil doen

1. Check aan het begin van het collegejaar wanneer de deadlines zijn voor beursaanvragen. Voor veel studies in het buitenland kun je een beurs krijgen van bijvoorbeeld Fulbright of het VSBfonds. Wees er op tijd bij, want de deadlines voor die beurzen liggen altijd vrij vroeg in het jaar.

2. Toch de beursdeadline gemist, of twijfel je of je het financieel gaat redden? Overweeg een jaartje later te beginnen, zodat je kunt sparen. In de tussentijd doe je misschien ook al relevante werkervaring op.

3. Ga goed na waarom je deze opleiding wil volgen. Is Rory Gilmore je grootste voorbeeld, en droom je al sinds 2004 van een opleiding aan Yale? Zou je gewoon graag voor langere tijd in Parijs wonen? Of denk je dat je alleen met een opleiding aan de London School of Economics je droombaan zult bemachtigen? Allemaal heel goede redenen, maar je kunt ook voor een uitwisseling naar Yale, of na je opleiding in Parijs gaan wonen.

Wat is de waarde van een dure opleiding? Er is rendement natuurlijk, het idee dat de extra investering in het papiertje met Oxford of Yale erop zich later uitbetaalt in een hoger salaris, een betere baan. Dan is er het netwerk dat je op zo’n school opbouwt. Veel van de journalisten tegen wie ik opkijk zijn alumni van de beste (en duurste!) universiteiten ter wereld, en ik kon moeilijk inschatten of ik zonder zo’n mooi diploma mijn voet wel tussen de deur zou krijgen.

 

Maar dat waar mijn studieadviseur op doelde betaalde zich niet direct uit in carrièremogelijkheden en een salaris. De opleiding waarover ik twijfelde zou in twee jaar tijd in twee verschillende landen plaatsvinden. Ik zou een nieuwe taal leren, mensen van over de hele wereld leren kennen. Een hele levenservaring, vond de studieadviseur, en ze zei er nog net geen ‘yolo’ bij.

 

Je leeft maar een keer. Niet aan het geld denken. Het zijn uitspraken die opgaan als je veronderstelt dat leven in het ‘nu’ belangrijker is dan rekening houden met de toekomst. Maar ze impliceren ook dat er een extern vangnet is dat voor de gevolgen van mijn beslissingen opdraait: een ouder, familielid, partner of de staat. Daarom ook vroeg de studieadviseur, misschien onbewust, of ik geen suikeroompje had. Zelfs al zou er nu niemand zijn die mijn studie betaalt, zou er misschien later wel iemand zijn die een voorschot op mijn hypotheek zou betalen. Dat vangnet heb ik niet. En al was het er wel, dan is het een verantwoordelijkheid die ik liever zelf neem.

Lees meer over