Stella’s waslijst | ‘Langzaam begint de paniek me bij de keel te grijpen: hartkloppingen’
Faalangst, prestatiedruk en keuzestress: hoe leuk is studeren nog? En dan heb je ook nog eens een waslijst aan praktische dingen te leren op weg naar die verdomde volwassenheid. Stella en Eva schrijven het om en om van zich af. Dit keer: ‘Ik probeer er uit alle macht geen aandacht aan te schenken, maar ik voel dat het niet gaat lukken.’
Een doordeweekse avond, na het eten. Hoewel ik verzadigd en relaxed op de bank lig uit te buiken, kruipt plots een onbehaaglijk gevoel in mijn borst naar boven. Ik herken het, helaas. Het tergt me al maanden, zo niet af en aan al jaren, maar dit keer zijn ze zo heftig dat ik haast van de bank af schud: hartkloppingen.
Eerst laat ik het nog even op zijn beloop. Gewoon doorademen, zeg ik tegen mezelf. Diep in, en diep uit. Maar met elke inademing bonst en klopt mijn hart onregelmatig en snijdt het mijn adem haast af. Terwijl ik mijn huisgenootjes door de muur heen nietsvermoedend hoor kletsen in de keuken, begint langzaam de paniek me bij de keel te grijpen. Ik probeer er uit alle macht geen aandacht aan te schenken, maar ik voel dat het niet gaat lukken.
Zal ik naar mijn huisgenootjes toegaan? Maar dan moet ik praten en dat kost adem. Bovendien wil ik ze niet laten schrikken. Kan ik iemand bellen misschien?
Ik probeer een vriend die dokter is. Die kan niet bellen, zit ergens te eten. Dan mijn ex op wie ik in hoge nood nog wel eens mag terugvallen, maar die is ook in gezelschap. Zal ik mijn moeder bellen? Nee, ik wil haar niet ongerust maken.
Ik probeer mezelf te herinneren dat ik de hartkloppingen al ken, dat ik dit al vaker heb laten nakijken, zelfs met een hartmonitortje heb gelopen, dat het onschuldig is, gewoon zenuwen of stress, gewoon een van de vele vormen van psychosomatische klachten die ik al heb gehad – hoofdpijn, buikpijn, benauwdheid, tintelingen – en dat het gewoon aan mijn ademhaling ligt.
Ik denk ook aan mogelijke redenen voor deze plotselinge aanval, ben ik ergens zenuwachtig over, waarom heb ik dit nu, hier thuis, op de bank?
Misschien moet ik even huilen, het voelt alsof dat zou helpen. Ik probeer een traan te persen zonder geluid te maken – ik wil niet dat mijn huisgenootjes het horen – maar ook dat gaat niet.
Als het stiller wordt in de keuken maar mijn borstkas nog steeds hevig op en neer stuit, besluit ik toch mijn moeder op te bellen. Kwaad huil ik buiten adem mijn frustratie eruit. Wanneer ik enigszins gekalmeerd ben, kan ik pas echt weer een beetje praten. Een voor een vertel ik haar de dingen waar ik mee bezig ben. Sollicitatie gehad, aan mijn scriptie gewerkt, doe research voor een artikel, moet nog een column tikken en zoeken naar een outfit voor een themafeestje, oh en ik moet nog kaartjes fixen voor die ene voorstelling, hoop dat dat nog op tijd is.
Al die dingen zijn stuk voor stuk leuk. Ik kies er zelf voor, ik wil zelf solliciteren op die baan, niemand verplicht mij deze tweede master te doen en de artikels en columns die ik schrijf komen voort uit mijn eigen ideeën. Waarom heb ik dan toch die verdomde hartkloppingen? Moet ik voor de rest van mijn leven elke avond in slaap vallen met bonzend hart en opstaan met een olifant op mijn borst? Kan mijn lichaam niet gewoon normaal doen?
Mijn moeder hoort mijn geratel aan, zegt nog: ‘maar jij praat ook altijd zo enorm snel, dat kost ook adem’, denkt dan weer even na en zegt datgene wat alleen mijn moeder tegen mij kan zeggen: ‘Ik heb het, Stella. Jij leeft met hart en ziel. Daarom slaat je hart soms op hol.’
