Op z’n Duits | Waarom praten over aanraken eng is
Vorige week won de pornofilm Adorn de jaarlijkse NVVS Seks & Media Prijs. Het was de eerste keer dat een pornofilm won, omdat de prijs bedoeld is voor gedegen berichtgeving over seksualiteit. Ik zat in de jury en ik vond dat regisseur Jennifer Lyon Bell precies deed wat de andere, meer journalistieke inzendingen poogden te doen: laten zien hoe seks meer is dan genitaliën opwinden.
Adorn is een seksueel spel. De regels zijn simpel: de deelnemers mogen elkaar alleen maar op of onder de kleding aanraken. Omdat ze naakt beginnen, gaan ze elkaar dus aankleden waardoor het verlangen groeit. Op een bepaald moment, en ja dit is een spoiler, wordt dat verlangen zo groot dat ze de instructies overboord gooien en overgaan tot ‘gewoon’ neuken (bekijk de film hier als je wilt zien hoe ze dat doen).
Jennifer Lyon Bell is een feministische pornomaker. Dat laatste woord betekent dat ze wil dat mensen geil worden van haar films, de toevoeging ‘feministisch’ dat ze de wereld beter wil maken voor mannen en vrouwen. Het is voor haar daarom belangrijk dat er prettige werkomstandigheden op de set zijn en dat alle crew een fatsoenlijk loon krijgt (en daarom moet je als kijker dus betalen, ja ook jij, die na het klikken op dat linkje hierboven al zat te googelen naar een gratis versie, maar vrees niet onderaan staat een still).
Omdat ik de film als jurylid keek en niet als reguliere masturbeerder, noteerde ik op het beoordelingsformulier dat Adorn ‘zowel speels als politiek’ is, ‘een confrontatie met verlangen waardoor het educatief wordt’. Ik was zo enthousiast dat ik niet alleen vond dat de film de Seks & Media Prijs moest winnen, ik nam me ook voor iedereen te overtuigen dat ze de film moesten kijken.
In die missie stuit ik op weerstand. Zo’n aanraakspel met regels blijkt niet iedereen sexy te vinden. Seks, zo wierp een van mijn gesprekspartners me tegen, moet vanzelf gaan. Geen gesprekken vooraf en geen aanwijzingen. Die weerstand zie ik vaker.
Zo vertelde ik een vriendje eens bezield over het Wheel of consent van sekscoach Betty Martin. Zij laat je een voor de hand liggende maar radicale vraag stellen: voor wie is het? Ik kan jou aanraken voor mijn plezier, maar ik kan jou ook aanraken voor jouw plezier. Het vriendje reageerde lauwtjes. Te veel instructie, te veel nadenken, te weinig romantisch, te weinig spontaan.
Het is precies die wensdroom dat seks vanzelf moet gaan die hetero’s in de weg zit. Het is de voornaamste reden waarom er een orgasmekloof bestaat en het is een van de redenen waarom seksuele grensoverschrijding zo’n heet hangijzer is. Niet-kinky hetero’s hebben extreem veel moeite om te praten over hun wensen en grenzen, omdat ze er geen woorden voor hebben en omdat ze er nooit toe aangezet worden. Worden ze dat wel, dan schamperen ze het dus het liefst weg, want straks denkt iemand nog – godbetert – dat je kinky of queer bent.
(Lees verder onder de afbeelding)
De reden waarom Adorn de prijs kreeg is dat het spel buiten de gebaande paden treedt. Het is letterlijk andersom: elkaar niet uit-, maar aankleden. Daarmee doorprikt de film het ‘natuurlijke’ seksscript. Want wat die niet-kinky hetero’s niet zien is dat er allang regels zijn. Wat bedoeld wordt met ‘vanzelf’ is ook een script, eentje dat impliciet is aangeleerd en dat niet ter discussie gesteld mag worden. Dat dit script soms tot teleurstelling, pijn of misdrijven leidt neemt men maar op de koop toe.
Linda Duits is een weggelopen wetenschapper, gespecialiseerd in populaire cultuur; in het bijzonder op het gebied van gender en seksualiteit.
