Stella’s waslijst | ‘Als je 28 bent, heb je een baan, een koophuis, een kind misschien, dacht ik’
Faalangst, prestatiedruk en keuzestress: hoe leuk is studeren nog? En dan heb je ook nog eens een waslijst aan praktische dingen te leren op weg naar die verdomde volwassenheid. Stella en Eva schrijven het om en om van zich af. Dit keer: ‘Op mijn 28e kan ik mijn verjaarsbezoek niet eens fatsoenlijk aan een tafel laten eten.’
Ik hoor af en toe een stemmetje. Het is het stemmetje dat zich afvraagt of wat ik doe wel goed is. Of ik het wel op tijd doe. En dat zorgt altijd voor het akelige gevoel dat ik tijd heb verspild aan verkeerde studies en stomme baantjes. Dat ik nu te laat ben met het bereiken van bepaalde fases in mijn leven.
Vorige maand hoorde ik het stemmetje weer. Het was mijn verjaardag en ik had bezoek. Terwijl ik naar mijn gasten keek, bekroop me een gevoel van schaamte. Daar zaten ze: met hun bordje op schoot opeengepakt op mijn bank, de zijkant van mijn bed, een paar bijgeschoven stoelen en nog iemand op een krukje. Ik kon ze geen tafel bieden om aan te zitten en had godzijdank net genoeg borden en bestek.
Ik bereikte de onwerkelijke leeftijd van achtentwintig. Onwerkelijk, want ik ben bij lange na niet die persoon van achtentwintig waar ik vroeger tegenop keek. Als je achtentwintig bent, heb je een baan. Een vaste partner. Een koophuis. Een kind misschien. Dacht ik. Dan woon je niet al acht jaar op dezelfde studentenkamer, heb je geen bijbaan in een theater met collega’s die net van de middelbare school komen en studeer je niet nog steeds op de UvA. En dan laat je je verjaarsbezoek al helemaal niet met hun bordje op schoot eten. Toch?
Toch wel. En ik wil benadrukken dat ik daar – ondanks dat stemmetje – in geen geval ontevreden mee ben. Mijn levenspad tot nu toe had niet anders kunnen lopen.
Ik kan namelijk wel zeggen dat ik meteen de juiste studiekeuze had moeten maken, maar dan had ik niet de persoon ontmoet die mij bovendien op het idee heeft gebracht om een hele andere keuze te maken – een keuze die me naar een veel geschikter carrièrepad leidde.
Ik kan wel zeggen dat ik veel eerder bij het theater had moeten beginnen, waar ik me zo thuis voel maar waar mijn leeftijdsgenootjes juist net vertrekken omdat ze een ‘grotemensenbaan’ hebben. Maar dan had ik een van mijn beste vriendinnen waarschijnlijk nooit ontmoet in het café waar ik eerst werkte. En dan was ik later ook nooit op de gekste festivals en feestjes– van silent disco’s met drum ‘n bass tot lustrumweken van studentenverenigingen waar de vloer glibbert van het bier –achter de tap beland..
En als ik zou zeggen dat ik liever een vaste relatie had gehad of een plek voor mezelf om te wonen, dan zou ik liegen. Ik geniet van alle spannende, grappige en verrassende date-avonturen en heb het enorm naar mijn zin met mijn huisgenootjes in de mooiste straat van Amsterdam.
Bovenal heb ik het gevoel alsof de toekomst nog enorm veel voor me in petto heeft, en dat gevoel is fantastisch.
Waar komt dat stemmetje dan vandaan? En waarom hoor ik om me heen dat ook anderen erdoor geplaagd worden? Mijn vriendinnetje dat dacht dat ze vóór haar 25e afgestudeerd moest zijn en zich daarvoor bijna in een burn-out werkte. De collega die rare blikken kreeg toen ze na haar masterdiploma op haar 27e in de horeca wilde blijven werken. En vergeet niet de jongen op sloffen die vond dat hij vóór zijn 30e een succesvol product gemaakt moest hebben.
Het is een vraag waarop ik het antwoord nog steeds niet weet. Maar als ik dan op mijn verjaardag de kring rondkijk – mijn twaalf jaar oudere ex die lol trapt met mijn zes jaar jongere huisgenootje, mijn gepensioneerde vader die geamuseerd met mijn piepjonge theatercollega’s over opera staat te praten en mijn vriend van de ene studie die klikt met mijn vriendin van de andere studie – dan weet ik meteen weer dat leeftijd eigenlijk helemaal geen zier uitmaakt. En dat geen van al mijn studies en bijbanen weggegooide tijd zijn geweest. Want zoals mijn moeder mij gedurende dit hele traject van volwassen worden altijd al gerustgesteld heeft: ‘Niets is voor niets, Stella’.
