Eva’s waslijst | ‘Vrienden adviseerden ons een paardenhoofd voor hun voordeur te leggen’
Faalangst, prestatiedruk en keuzestress: hoe leuk is studeren nog? En dan heb je ook nog eens een waslijst aan praktische dingen te leren op weg naar die verdomde volwassenheid. Stella en Eva schrijven het om en om van zich af. Dit keer wat doe je tegen gebrabbel van corpsmeisjes na 11 uur ’s avonds?
Het kletsen was niet eens het grootste probleem. We blijven allemaal weleens te lang te hard doorpraten op een balkon in een verder stille binnentuin. Erger was dat het bijna elke dag gebeurde. Het allervervelendste: de gesprekken gingen over de domste shit die ik ooit heb gehoord. En ik verstond ieder woord.
Corpsmeisjesgebrabbel, verhalen die menig oma (en mij dus blijkbaar) in katzwijn zouden doen vallen. Geroddel ook, uitsluitend over wie er nu ineens een slet was, wie er na een huilerige ruzie weer terug in de gratie was, en wie er met acht pils op aan de pillen was gegaan en toen de club uit moest worden gedragen.
Nee, ik was al geen fan van de nieuwe buurmeisjes. Niet van het feit dat ze hun balkon, direct naast het onze, hadden gedecoreerd met onironische zebraprintstoelen en een soort vaas voor alle peuken waar ze de hele dag door aan hesen. Niet van alle domme onzin die ze tot diep in de nacht uitsloegen, als het niet tegen elkaar was dan wel telefonisch op luidspreker. Maar vooral niet van de rol waarin ze mij daarmee dwongen.
Die van oud zeikwijf.
Ik ben verdorie nog geen kwart eeuw oud. En toch stonden mijn vriend en ik plots afwisselend in ondergoed of mijn roze ochtendjas zo’n drie avonden per week ‘s nachts buiten te vragen of de dames alsjeblieft hun bek wilden houden – de oude lullen wilden hun nachtrust. De eerste week hoopten we nog dat het tijdelijk zou zijn, een soort housewarming. De tweede week begonnen we ze er voorzichtig op te attenderen dat de rest van de binnentuin doordeweeks rond een uur of 11 wel stil was, of in ieder geval binnen ging zitten. De buurmeisjes knikten dan begrijpend en vervolgden hun verhaal.
1. Het is altijd, altijd, altijd beter om eerst even een gesprek aan te knopen met je luidruchtige buren voor je naar de huisbaas stapt. Geloof me, met een beetje pech wonen jullie nog lang naast elkaar.
2. Ben jij gesteld op je nachtrust, maar je straatgenoten niet per se? Dan zouden oordopjes weleens uitkomst kunnen bieden. Je hebt ze zelfs met een filter waardoor je je wekker wel kunt horen, maar het geratel van je buren niet.
3. Maak gebruik van de situatie en geef zelf ook eens een feestje! Blijkbaar hebben je buren weinig last van lawaai. Voel je je gelijk een stukje minder oud en zuur.
4. Lean in. Blijkbaar ben je nu van middelbare leeftijd. Pak een huishoudbeurs mee (22 februari 2020), neem een golden retriever, schaf matchende windjacks aan.
5. Helpt het allemaal niet? Paardenhoofden zijn moeilijk legaal te krijgen, maar je kunt je agressie ook op vegetarische wijze uiten met een siliconen paardenmasker. Al te koop vanaf €11,45.
Wat te doen? Vrienden adviseerden ons een afgehakt paardenhoofd voor hun voordeur te leggen als waarschuwing, maar dat was ons net te extreem. Tip van mijn moeder was om een ventilator op het balkon te zetten zodat alle sigarettenrook terug hun kant op zou worden geblazen. Onze andere buren deden zo nu en dan een duit in het zakje door ‘s nachts ‘BEKKEN DICHT’ door de binnentuin te galmen. Zelf leek het me wel wat om voortaan de ochtendjas achterwege te laten en steeds naakt naar buiten te lopen, gewoon om een beetje te choqueren.
Mijn vriend, immer de kalmte zelve, schreef uiteindelijk maar een brief aan hun huisbaas, waarmee onze status als Buren Boordevol was verzegeld. Nog geen week later stonden Anne-Sophie en Lente (namen gefingeerd maar helaas net zo voordehandliggend) met brief en al bij ons voor de deur. Of we misschien als buren eens om de tafel wilden gaan zitten? Ik moest mijn lachen inhouden.
De huisbaas adviseerde ons om bij te houden hoe vaak de buurmeisjes onze nachtrust verstoorden. Nu hebben we dus een notitieboekje naast ons bed liggen, waarin we dat met een potloodje registreren. Zoals twee knorrige oude mensen dat zouden doen. Zoals elke boze bejaarde in elke kinderfilm ooit. Als dit volwassenheid is, zit ik toch liever aan de andere kant van het balkon.
