Stella’s waslijst | ‘Dit is wat millennials willen, want alles is pluizig en kleurig en dus uniek’
Faalangst, prestatiedruk en keuzestress: hoe leuk is studeren nog? En dan heb je ook nog eens een waslijst aan praktische dingen te leren op weg naar die verdomde volwassenheid. Stella en Eva schrijven het om en om van zich af. Dit keer: Do it for the gram.
Gekleed in een glitterponcho zit hij op een roze biljarttafel en leunt naar achteren. In zijn rechterhand houdt hij zijn telefoon zo ver mogelijk voor zich uitgestrekt. Met links steunt hij op een pluizige keu, ook roze. Ik zie hoe de onnatuurlijke houding zijn spieren lichtelijk doet trillen.
Ik grinnik. Do it for the gram.
Klaarblijkelijk bevind ik me in een Instagram-paradijs. Her en der poseren namelijk nog meer millennials achter kleurige typemachines en tussen al even bontgekleurde palmbladeren. ‘Aaaah, die is echt super cute!’, kraait er eentje uit van pret wanneer ze het resultaat op haar telefoon bekijkt.
Ik vraag me af wat ik hier eigenlijk doe. Ik zou me hier als een vis in het water moeten voelen, want ik ben een millennial en deze attractie is nota bene voor mij ontworpen. De speeltuin voor volwassenen genaamd Wondr is ingericht om millennials weer met hun innerlijke kind in aanraking te brengen. Om iets te ervaren wat ze alleen in die ene ruimte kunnen meemaken.
Want dat willen wij millennials: unieke dingen meemaken. En dat kan hier, want alles is pluizig en kleurig en dus uniek. Wij zitten ook allemaal op Instagram. Want al die ervaringen willen we natuurlijk ook delen. Met hashtags en filters.
Maar ik kan alleen maar grinniken. Deze plek is een uitvergroting van de belangrijkste reden waarom ik een hekel heb aan Instagram: het is nep. Vanaf mijn eerste introductie met het medium vond ik het al een sterk staaltje visueel bedrog. Vrienden van wie ik weet dat ze niet lekker in hun vel zitten, posten mooie, vrolijke foto’s. En eenieder die die foto’s bekijkt, wordt daardoor beïnvloed. Zo denkt iedereen van elkaar dat ze het voor elkaar hebben, terwijl ze zichzelf een nietsnut blijven vinden.
Mijn gegrinnik dreigt net om te slaan in gegriezel om mijn eigen, neppe generatie, als ik de ballenbak tegenkom. Je leest het goed: de ballenbak. Ik aarzel niet maar trek mijn schoenen uit en spring.
Het is alles waar ik als kind van had gedroomd. Veel ballen, en diep. Ik duik, ik zwem en wentel mij in de ballenzee. Overeind komen is een hele klus en ik verlies in alle pret mijn telefoon.
Als ik na een half uur in het wilde weg graaien weer met mijn apparaat herenigd ben, klauter ik verhit de ballenbak uit en open ik snel mijn berichtjes. Ik moet toch vertellen wat ik vandaag heb meegemaakt. Ik stuur zelfs wat fotootjes mee, want die had ik natuurlijk heus wel genomen. Ik ben per slot van rekening een millennial. Die delen nou eenmaal graag hun unieke ervaringen.
