Niks meer missen?
Schrijf je in voor onze nieuwsbrief!
Foto: Daniël Rommens
opinie

Stella’s waslijst | ‘Waarom kan ik niet eens een uurtje wakker blijven en opletten?’

Stella Vrijmoed,
17 september 2019 - 14:15

Faalangst, prestatiedruk en keuzestress: hoe leuk is studeren nog? En dan heb je ook nog eens een waslijst aan praktische dingen te leren op weg naar die verdomde volwassenheid. Stella en Eva schrijven het om en om van zich af. Dit keer: hoe blijf je in godsnaam wakker?

Het is nog geen middag of het slaat al toe. Dat tintelende gevoel dat zich van achter mijn ogen langzaam uitbreidt naar mijn ledematen en mij dreigt te overmannen: slaap. Het liefst geef ik eraan toe. Maar het kan niet. Het mag niet.

 

Ik zit op de eerste rij, de docent staat recht voor me. Wanhopig neem ik een slokje water. Als ik nu in slaap val, kan ik mijn reputatie voor de rest van het jaar wel vergeten. Zou hij zien dat mijn ogen af en toe dichtvallen?

 

Ik begrijp niet waarom ik zo moe ben. Ik heb al twee koffie op, een degelijke zeven uur geslapen en het is verdorie bijna pauze. Maar die laatste minuten duren tergend lang. Het is nog stééds afgerond tien voor twaalf. Argh.

‘Ik heb mijn telefoon in het begin van de les al aan mijn buurman in bewaring gegeven, anders ga ik om de haverklap mijn berichtjes checken’

En dan is slaperigheid nog maar één van de vele worstelingen in college. Ik moet inmiddels ook al een tijdje plassen, want mijn blaas houdt het altijd nét niet vol tot de pauze. Daarnaast heb ik echt het concentratievermogen van een tafelpoot, dus ik heb mijn telefoon in het begin van de les al aan mijn buurman in bewaring gegeven. Anders ga ik om de haverklap mijn berichtjes checken.

 

Ik schuifel op mijn stoel. Stilzitten is ook altijd lastig op die houten stoelen. Ik voel mijn gedachten af en toe al wegzakken in een droom.

 

Ik probeer me te concentreren op de inhoud van het college. Ik vind dit interessant, ik weet het. Dat is misschien nog wel het ergste. Waarom kan ik niet eens een uurtje wakker blijven en opletten? Straks is dit college voorbij en heb ik geen idee waar het over is gegaan. Zo zonde.

 

Als ik in een collegezaal met driehonderd mensen zat, had ik mijn hoofd nog wel even tien minuten op mijn arm kunnen leggen. Geen porem, ik weet het. Maar in zulke grote hoorcolleges is dat de enige remedie om van dat verlammende gevoel af te komen en nog iets van de rest van het college mee te krijgen.

 

In dit kleine lokaal is dat echt geen optie. Ik probeer ongemerkt hard met mijn hoofd te schudden, maar dat is toch niet zo goed uitvoerbaar voor de neus van de docent. Mezelf knijpen werkt ook al niet. Help.

‘Maandag deed ik nog een goddelijk slaapje voor mijn computer in de UB’

Zal ik dan toch even snel gaan plassen? Nee. Kom op, Stella. Het duurt echt nog een paar minuten!

 

Ik ga nog eens mijn afgelopen week na. Maandag was de avond waarop ik het vroegst thuis was – half tien – na een hele dag in de UB (waar ik overigens wel een goddelijk slaapje voor mijn computer heb kunnen doen). De rest van de week zat ik overdag ook aan de studie of werkte ik bij baan nummer 1. ’s Avonds draaide ik dan een avonddienst bij mijn andere baan. Die diensten eindigden allemaal met een biertje in de kroeg en als ik eenmaal thuis was, was het ook minstens half twee voordat ik ging slapen. En zaterdag had ik nog een weekenddienst bij mijn derde baan en sliep ik bovendien niet thuis.

 

Hmm. Misschien niet zo heel gek dat ik moe ben.

 

Eindelijk geeft de docent ons dan tien minuten pauze. Dankbaar vlieg ik naar de wc en de koffieautomaat. De tweede helft van het college ben ik gelukkig over mijn slaperigheid heen. Maar als ik thuiskom en na de lunch op de bank plof, slaat het weer toe. Mijn bed lonkt en ik besluit er héél even aan toe te geven. Geen sociale obstakels die mij nu tegenhouden.

 

Ik vlij mij neer en word maar liefst anderhalf uur later wakker. Ik moet alweer bijna naar mijn avonddienst, maar ik heb nog net genoeg tijd om een column te typen voor werkgever nummer vier.

Lees meer over