Stella’s waslijst | ‘Zonder dat ik er erg in had, had ik mijn vrije tijd alweer aan banden gelegd’
Faalangst, prestatiedruk en keuzestress: hoe leuk is studeren nog? En dan heb je ook nog eens een waslijst aan praktische dingen te leren op weg naar die verdomde volwassenheid. Stella en Eva schrijven het om en om van zich af. Dit keer: hoe onthaast je?
Ik heb deze zomer veel gereisd. En dan bedoel ik niet per se het reizen dat je van a naar b brengt, van thuis naar vakantiebestemming. Nee, het ging om de reis als onderdeel van mijn vakantie.
Ik moest namelijk onthaasten. En dat lukt mij meestal goed als ik voor langere tijd overgeleverd word aan een vervoermiddel van waaruit ik naar buiten kan kijken.
In juli zat ik daarom zestien uur in de trein naar Rome met drie keer overstappen. Ik overnachtte aldaar, nam de volgende dag de trein van een uur naar de haven, zat zeven uur lang op de nachtboot naar Sardinië en vijf uur in drie bussen. Het laatste stukje fietste ik op een huurfiets naar de camping.
Onderweg sprak ik met medereizigers en Italiaanse buschauffeurs, keek ik naar het landschap en verwonderde me over de frequentie waarop ik tuinmannen openbare grasperkjes zag snoeien (ben ik echt in Italië?!). Ik liet mijn gedachten de vrije loop en merkte dat hoe verder en langer ik van Amsterdam vandaan was, hoe meer mijn stress en bezigheden van het afgelopen jaar van me verwijderd raakten.
‘Mijn vakantie begint op het moment dat ik mijn auto instap en wegrijd,’ zei een Duitser toen ik net op de camping was aangekomen. Ik gaf hem groot gelijk. Zo had ik het ook precies ervaren.
Toch knaagde er iets. Die Italiaanse hogesnelheidstrein sjeest met 300 kilometer per uur van Milaan naar Rome. Ik heb werkelijk geen idee wat er tussen die twee steden voor land ligt, want ik racete daar in het donker langs. Ik ging er tot nog toe altijd prat op dat ik met de trein reisde, omdat ik dan tenminste bewuster meemaak dat ik een afstand afleg en echt iets van de omgeving zie. Maar misschien vergiste ik me daarin.
Daarom ging ik in augustus next level: ik pakte de fiets. Op de fiets zou ik pas echt goed om me heen kunnen kijken en bewust mijn omgeving kunnen beleven. Dacht ik. Ik toog op weg vanuit Amsterdam, fietste met de wind in mijn rug langs de Oostvaardersplassen zonder een konikpaard te hebben gezien en was voor ik het wist op de dijk bij Urk. Nog voordat ik met een mens had kunnen praten. Verdorie.
Ik had eigenlijk verscheidene malen willen stoppen voor een foto, maar ja, dan was ik mijn vaart kwijt en moest ik helemaal mijn fiets met tassen en al neerleggen want ik had geen standaard.
De volgende dag in Friesland ging het niet veel beter. Dolgraag wilde ik weten wat voor mensen er in die kleine dorpjes woonden en hoe de boer die zijn schaapjes de wei in liet over het leven dacht. En van waar naar waar en met welke bagage mijn tegenliggers op de fiets onderweg waren en waarom ze vrij waren op een doordeweekse dag.
Maar ik had bedacht dat ik een boot moest halen aan het eind van de dag. Zonder dat ik er erg in had, was ik dus alweer aan het plannen geslagen en had ik mijn eigen vrije tijd aan banden gelegd. Verdorie.
Nu is het september. De boel begint weer in de stad. Werk, studie, scriptie. Ik moet weer reizen van a naar b, het liefst zo efficiënt mogelijk. Als de bus een minuut eerder aankomt dan de trein dan pak ik die eerste. Ik negeer rode stoplichten omdat ik zelf ook wel denk uit te kunnen kijken.
En het is onvermijdelijk dat ik weer geïrriteerd ga raken als toeristen me voor de voeten lopen in mijn geconcentreerde tocht van oost naar west. Toeristen die, net als ik de afgelopen twee maanden, gewoon rustig om zich heen willen kijken. De stad willen verkennen. En die misschien wel van mij zouden willen weten waar ik zo gehaast heen fiets.
Verdorie.
