Stella's waslijst | ‘Ik ben er trots op dat ik geen duidelijk doel heb’
Faalangst, prestatiedruk en keuzestress: hoe leuk is studeren nog? En dan heb je ook nog eens een waslijst aan praktische dingen te leren op weg naar die verdomde volwassenheid. Stella en Eva schrijven het om en om van zich af. Dit keer: durven zeggen dat je eigenlijk maar wat doet.
Ik heb een idool.
Het is leuk om een idool te hebben. Je kent al het werk van diegene uit je hoofd. Je kan genieten van elk nieuwtje dat je leest. Je kruipt het liefst in de ziel van je idool. Je kent alle interviews uit je kop, want je wil precies weten hoe hij of zij denkt. Hoe het zou zijn om met diegene te chillen. Wat je dan zou zeggen. Wat je dan zou vragen.
Ik zag mijn idool dit weekend. Hij maakte urenlang muziek op de orgels in de Oude Kerk. De mensen die mij kennen, weten al lang over wie ik het heb. Maar voor alle anderen zal ik zijn naam maar even noemen. Mijn idool heet Nicolás Jaar.
Nico (mag ik hem Nico noemen?) is een knappe jongen die zowel catchy clubmuziek heeft gemaakt als experimentele elektronische geluidskunstwerken. Dat hij er aantrekkelijk uitziet is niet eens zijn meest sexy eigenschap. Hij zegt namelijk ook hele intelligente en interessante dingen.
Tegen 3FM-dj Eva Koreman helaas, niet tegen mij. Zij kreeg het voor elkaar om tweeënhalf uur met mijn idool te chillen. Hij vertelde haar over zijn observaties van de bezoekers van de Oude Kerk. Hij keek hoe ze binnenkwamen en rondliepen terwijl hij daar muziek aan het maken was. Of ze dichtbij de muur bleven of naar het midden liepen, hoe snel ze liepen, of ze naar boven keken: ‘Je kan de levenshouding van mensen herkennen in de manier waarop ze met ruimte en tijd omgaan,’ bedacht hij toen.
Het viel hem ook op dat ze allemaal zo bang keken. Met grote ogen probeerden ze zichzelf een houding te geven terwijl ze door die onbekende, grote ruimte liepen. ‘Kijk nou. Mensen durven elkaar niet eens aan te kijken. Wij zijn echt heel erg bang voor wat anderen van ons denken,’ had hij toen gezegd. ‘Daarom zijn we constant bezig om onszelf op een bepaalde manier te portretteren. Dat doen we omdat we zo bang zijn om beoordeeld te worden door anderen.’
Ik was mogelijk nog meer idolaat geworden toen ik hem dit in een interview hoorde zeggen. Inderdaad, wat is dat toch, die façade die mensen vaak proberen op te houden? Dat portretteren wat we doen? Waarom willen we het liefst overkomen als mensen die het allemaal op een rijtje hebben, die een doel hebben?
Ik ben er nu juist trots op dat ik geen duidelijk doel heb, dat ik geen dingen vastgelegd heb, dat ik kan genieten van wat ik op dit moment aan het doen ben. Maar ik blijf het moeilijk vinden om een verhaal te vinden voor de ‘buitenwereld’. Wat ik doe? Ik schrijf, werk in een theater, maak cocktails, ik studeer, ik dans. Ik doe van alles, maar niet één hoofdding. Waarom voelt het alsof ik dat wel zou moeten hebben?
En ik kom meer mensen tegen die dat moeilijk vinden. Of die niet durven te zeggen dat ze eigenlijk niet zo goed weten waar ze mee bezig zijn. Of wat voor kant ze op willen gaan met hun studie. Of die zich schamen dat ze hun studie niet leuk vinden en eigenlijk willen stoppen. Een foute keuze toegeven blijkt ook heel eng. Het gaat vaak schoorvoetend.
Misschien is die angst in mijn geval aangewakkerd doordat ik een tijd geneeskunde heb gestudeerd, een studie waar het in de grote lijn vrij duidelijk is wat je gaat worden. Ik spreek nog steeds mensen die niet kunnen begrijpen dat ik daar niet mee door ben gegaan na mijn bachelor. Misschien vergroot ik die opmerkingen wel heel erg. Dat onbegrip over waarom ik een onzekere toekomst heb verkozen boven de zekerheid van een baan als arts.
Maar kijk naar mijn idool. Hij ervaart hetzelfde. Hij vertelt aan Eva Koreman dat dit project in de Oude Kerk het begin van een nieuwe fase is. Hij wil niet meer ‘gewoon’ een album maken, een persbericht eruit sturen en op tour gaan. Hij doet nu zijn eigen management, kijkt wat er op zijn pad komt, werkt samen met wie hij wil. Toen hij in een ander interview tijdens Rewire Festival werd gevraagd naar de samenhang tussen de verschillende artistieke dingen die hij heeft gedaan, antwoordde hij simpelweg dat die er niet was.
Ik denk dat ik inmiddels weet wat ik hem zou willen vragen. Als ik ooit de kans krijg om met hem te chillen. Iets in de trant van ‘wil je met me trouwen’. Want volgens mij zijn we een ultieme match.
Voelt het bij jou ook alsof iedereen het voor elkaar heeft behalve jij? Laat een reactie achter of mail naar redactie@folia.nl.
