Op z'n Duits | Hechtingshaast

Anderhalve week kennen ze elkaar nu, en ze hebben elkaar al vijf keer gezien. Drie, zegt hij zelf, want de eerste en laatste keer tellen niet mee. Hij weet zelf ook wel dat hij vet snel gaat, maar zo is hij nou eenmaal. Liefst woont hij binnen twee weken samen, want hij vindt het leven interessanter als je het deelt met een geliefde.

Voor vriend M. gaat er niet niets boven een vaste, veilige, verknochte relatie. Dat ik dat niet wil, dat ik niet zo niet ben, bespot hij – gelijk de maatschappij. Je hoort binding te wensen. Er kleeft nog steeds stigma aan single zijn, zo liet journalist Maartje Duin zien. Zij schreef jarenlang over singles en richtte gekscherend de Single Issue Partij op, waarmee ze onder andere fiscale achterstelling van deze groeiende demografische groep wilde aankaarten.

Haar stukken werden veel gelezen, maar het lukte Duin niet om singles te mobiliseren. Singles generen zich. Van het alleenstaand-zijn wordt gehoopt dat het tijdelijk is. Dat krijg je ook van alle kanten toegewenst. ‘Hoe is het met je? Ben je alweer aan het daten?’ In mijn favoriete podcast De Eeuw Van de Amateur vroeg een luisteraar onlangs om tips hoe je een lange verkering behoudt. In de laatste afleveringen regent het adviezen, waarbij steeds gedaan wordt alsof het heel moeilijk is een relatie te hebben.

Ik spoel die stukjes door. Als het namelijk gaat om reacties uit je omgeving, is verkering het allermakkelijkst. Onze wereld is volledig ingericht op de heilige eenheid van twee. Juist in onze hoogmoderne samenleving, waarin we keuze zo vieren, wordt de maatschappelijke waarde van het individu mede bepaald door de aanwezigheid van een partner. Het geeft status als iemand autonoom en slechts omwille van zichzelf heeft besloten zich aan jou te binden, los van dwang van ouders, kerk of vorst. Hoe hoger de kwaliteit van die partner, hoe hoger vervolgens je status.

Binding telt als beloning. En hoewel vervlechting met de ander intellectueel oninteressant en emancipatoir ellendig is, is het toch waartoe we aangespoord worden. Door ons juridisch systeem, in populaire cultuur én door gelukzalig verliefde goede vrienden. De boodschap: een relatie is beter dan single en een gesloten relatie is beter dan non-monogamie.

Hechtingshaast is een zucht naar afhankelijkheid. Vriend M. is dan ook bezittelijk: zijn nieuwe liefde moet van hem en hem alleen zijn. Zijn haast is een wapen: hij wil de onzekerheid van de beginperiode overslaan. Tegen zijn sociale bindingsdruk getroost ik me met de gedachte dat met de toename van vertrouwdheid, de hoeveelheid vrijgekomen dopamine daalt. Ikzelf blijf liever lang in de crush: laat de stofjes maar duren. ‘Fools rush in’ klinkt natuurlijk heel romantisch, maar vastigheid is de vijand van verliefdheid.

Linda Duits is een weggelopen wetenschapper, gespecialiseerd in populaire cultuur; in het bijzonder op het gebied van gender en seksualiteit.