Niks meer missen?
Schrijf je in voor onze nieuwsbrief!
Foto: Daniël Rommens
opinie

Stella’s waslijst | ‘Ik wil tevreden zijn met wat ik heb’

Stella Vrijmoed,
2 april 2019 - 14:12

Faalangst, prestatiedruk en keuzestress: hoe leuk is studeren nog? En dan heb je ook nog eens een waslijst aan praktische dingen te leren op weg naar die verdomde volwassenheid. Stella en Eva schrijven het om en om van zich af. Dit keer: Hoe word ik tevreden?

‘Stellebel!’ had ze me nog af en toe opgewekt geprobeerd te roepen vanuit het ziekenhuisbed. Een paar minuten later blies ze haar laatste adem uit.

 

Mijn lieve oma. Ze haalde net de 97 niet. Ik heb haar de afgelopen maanden de oren van haar kop gevraagd. Hoe wist je dat je met opa wilde trouwen? Wat deed jij in je vrije tijd toen je twintig was? Waarom ben je nooit meer gaan werken in het kinderziekenhuis toen je getrouwd was? Uren zat ik op een groot kussen voor haar stoel te luisteren naar haar gedetailleerde verhalen, benieuwd naar hoe zij keek naar keuzes die bij volwassen worden horen.

‘In een stad waar ik me op ontelbaar veel plekken en manieren kan ontwikkelen, ben ik bang dat ik het later niet red in het leven’

Wij waren ongeveer even oud toen we aan een opleiding in Amsterdam begonnen, alleen zat er pakweg zeventig jaar tussen. Hoe moet de wereld er toen hebben uitgezien? Het was oorlog, dus ik stelde me voor dat mijn oma constant bang moet zijn geweest. Bang dat opa, die ergens onder een valse naam onderdook, ontdekt zou worden. Bang dat ze haar ouders, die nog in Indonesië waren, nooit meer zou zien. Bang voor compleet andere dingen dan waar ik bang voor ben. Ik ben namelijk bang om dingen te missen, dat ik nooit een baan vind, dat ik een verkeerde keuze maak. Of gewoon, dat ik faal in het algehele leven.

 

‘Bang?’ zei ze toen ik het haar eens vroeg. Ze dacht er even over na. ‘Zo zou ik het niet noemen. We waren op onze hoede. We letten altijd op wat we zeiden en tegen wie, want je kon niemand vertrouwen. Maar bang?’ Ze dacht nog eens goed na, leek zelfs bijna verbaasd dat ik deze vraag gesteld had. ‘Nee…’

 

Zij was niet bang in een stad die bezet werd. En in een stad waar ik in een kroeg kan staan tot de zon al opkomt, waar ik met een druk op de knop eten kan laten bezorgen door vijftig restaurants uit de buurt en waar ik me op ontelbaar veel plekken en manieren kan ontwikkelen, ben ik bang dat ik ‘het later niet red’ in het leven.

‘We willen sporten, studeren, werken, uitgaan, daten’

Misschien heeft het met tevredenheid te maken. Van mijn grootouders heb ik geleerd dat het goed is om tevreden te zijn. In de wereld van zeventig jaar geleden had je weinig te kiezen, dus schikte je je naar de situatie. Zorgde je dat je tevreden was met wat je had. Dit maakte ik tenminste op uit mijn oma’s verhalen.

 

Ik wil daar graag een voorbeeld aan nemen. Want in de wereld van nu die vol zit met keuzemogelijkheden, is tevredenheid juist ook een must. We willen sporten, studeren, werken, uitgaan, daten. Doen we dan yoga, voetbal, salsa, sportschool? Voor welke vakken schrijven we ons in en welk tentamen heeft dan de prioriteit? Naar welk feestje gaan we op Koningsdag en met welke vriendengroep? Kortom, waar besteden we onze kostbare tijd en geld aan? Die keuze wordt steeds moeilijker, omdat er dus zo ontiegelijk veel mogelijk is.

 

Dus ja, ik wil eens proberen om wat meer tevreden zijn. Niet drie verjaardagsfeestjes op een avond willen bezoeken. Niet twee banen naast een fulltime studie hebben. Niet van de ene naar de andere date hoppen. Gewoon, tevreden zijn dat ik nu deze column schrijf. En ook tevreden dat mijn oma juist op die ene dinsdagavond in februari haar ultieme staat van tevredenheid bereikte. In het ziekenhuis met ‘Stellebel’.

 

Hoe denk jij over tevredenheid? We zijn benieuwd! Laat een reactie achter of mail ons: redactie@folia.nl.

Lees meer over