Niks meer missen?
Schrijf je in voor onze nieuwsbrief!
Foto: Henk Strikkers
opinie

Op z'n Duits | Bezorgde ouders – een bloemlezing

Linda Duits,
14 december 2018 - 07:23

Niet meer dan een korte zucht. Geen naam, geen bericht. Het is mijn bedrijfsvoicemail en het is vrijdagmiddag. Het nummer komt overeen met dat uit een e-mail die ik net kreeg. Een boze moeder sommeerde mij contact met haar op te nemen, nadat ik haar dochter had geïnformeerd over mijn verdenking van plagiaat.

‘Mijn dochter ontvangt een uur geleden een bericht over plagiaat en heeft voelt [sic] lichtelijk paniek. Ze heeft geen idee over welk passage u het heeft en ook uw bericht is “beschuldigend” zonder toelichting.’ Uiteindelijk ontvang ik vier berichten van de moeder, terwijl ik al heb geantwoord dat het docenten niet is toegestaan met ouders te communiceren over hun volwassen kinderen. De toon van de moeder is die van hoge poten. Eerst eist ze te horen te krijgen waarop de verdenking is gebaseerd, dan dat ik haar dochter kalmeer. In haar laatste mail gebruikt ze woorden als ‘niet fraai’ en ‘niet kies’. Ze is kwaad op mij omdat ze nergens informatie kan vinden over plagiaat.  

‘Mijn dochter ontvangt een uur geleden een bericht over plagiaat en heeft voelt [sic] lichtelijk paniek. Ze heeft geen idee over welk passage u het heeft en ook uw bericht is “beschuldigend” zonder toelichting’

Ik negeer de taalfouten en verwijten, en ik leef alvast mee met de medewerkers van het secretariaat die haar op maandagochtend aan de telefoon zullen krijgen. Ik voel zelfs bijna sympathie voor de dochter, die vast niet wil dat haar moeder zich op deze wijze belachelijk maakt. Bijna, want studenten die willens en wetens plagiaat plegen zijn niet zielig. Wat moeder namelijk niet weet, maar de student en ik wel, is dat de dochter expliciet en keihard is gewaarschuwd in een conceptversie van de opdracht: ‘Deze overeenkomsten zijn genoeg om je naar de examencommissie te sturen’.

 

Ontgroeningszorgen en verkeerde boeken

Bemoeizieke ouders zien we aan de universiteit gelukkig maar weinig. Het was pas mijn tweede keer in veertien jaar – de eerste keer was een bezorgde vader die wilde dat ik zijn zoon vroeg om naar huis te bellen. Hij werd ontgroend en ze al hadden al drie dagen niets vernomen. Het komt zo weinig voor dat het nog steeds een verhaal is als het gebeurt. Verhalen die collega’s graag delen als ik ernaar vraag op Twitter en Facebook.

‘Ik heb zelfs een keer een moeder gehad die de decaan gebeld had, want haar dochter had echt superhard gestudeerd en toch een vier’

Veel van deze anekdotes gaan over beoordelingen, vaak werken ouders zelf in het onderwijs. Een moeder die hoogleraar sociologie zei te zijn en contact opnam omdat ze meende dat haar zoons paper onterecht was afgewezen. Een vader, eveneens hoogleraar, die belde omdat hij vond dat zijn dochter te lang moest wachten op het oordeel van de examencommissie. Tja: ‘In realiteit was de dochter meermaals uitgenodigd om op gesprek te komen om haar verzoek toe te lichten en aan te vullen met documenten, iets wat nog niet was gebeurd’.

 

Kinderen liegen, bijvoorbeeld over studievertraging. Of over waar ze zijn: ‘Ik heb wel eens een ouder gehad die enorm bezorgd belde met de vraag of ik wist of haar zoon op dit moment onderwijs volgde. Ze had hem al maanden niet gezien en laatste wat ze wist was dat hij in Portugal was geweest.’ Pijnlijk, want als docent mag je dus niets zeggen.

 

Ouders zijn dikwijls onwetend, niet alleen omdat hun kinderen zaken voor ze verzwijgen. Zo hoorde ik over een moeder die belde omdat de verkeerde boeken waren bezorgd: Engelstalige. Soms is het vertrouwen in het kind hardnekkig: ‘Ik heb zelfs een keer een moeder gehad die de decaan gebeld had, want haar dochter had echt superhard gestudeerd en toch een vier. Moeder wist zeker: dat lag aan mij en niet aan dochter.’ De derdejaars dochter had het tentamen overigens drie keer eerder tevergeefs gedaan.

 

Betweters en boze blikken

Er wordt gebeld om te klagen over de kwaliteit van de feedback of over de inhoud van het curriculum. Een vader, arts nota bene, was bijvoorbeeld boos omdat er gedoceerd werd over masturbatie. Er zijn moedeloze ouders die denken dat hun kind eindelijk gaat afstuderen als ze zich richten tot de docent. Het meest schrijnende dat ik hoorde was een Amerikaanse vader die eiste dat een andere student uit programma gezet zou worden, omdat zijn witte dochter negatieve chemistry had met een zwarte medestudent.

‘Zelfs oma vond dat het een 8 waard was’

Leuk: de biebmedewerker die regelmatig gebeld wordt door ouders die heel officieel beginnen (ze bellen tenslotte met De Universiteit) om te zeggen dat hun kind hun batterijoplader heeft laten liggen. Minder leuk: een hoogleraar die werd aangeschreven met haar voornaam, terwijl in dezelfde mail een mannelijke collega prof. met achternaam werd genoemd. De mail ging trouwens over het ontbreken van een afstudeerceremonie – bij een andere opleiding. De aangeschreven hoogleraar is bekend uit de media…

 

Ouders denken het beter te weten. Een verbolgen moeder die had geholpen met taal in een paper - dat nog steeds vol met taalfouten stond. Tijdens buluitreikingen vallen er boze blikken: ‘Zelfs oma vond dat het een 8 waard was’. Ouders claimen hun kind te kennen: ‘op voorlichtingsdagen is het wel grappig dat ouders je soms gaan uitleggen waarnaar kind (dat ernaast staat) op zoek is’. Het is tegenwoordig heel gebruikelijk dat ouders meekomen naar proefcolleges. Ze kunnen het dan niet nalaten commentaar te geven, hoe onzinnig ook: ‘Het ging over gebruik van sociale media in het onderwijs. Hij had gehoopt dat ik me zou richten op de technische dingen als hoe maak ik een account.’

 

Afloop

Natuurlijk is het gedrag van ouders soms begrijpelijk, als kinderen niet toegelaten worden bijvoorbeeld of als ouders zorgen hebben of hun kroost wel de juiste studie koos. Een collega bekent dat ze zich er zelf ook wel eens schuldig aan heeft gemaakt, omdat haar zoon niet zo assertief is. Blijkbaar denken ouders dat het meer effect heeft als zij contact opnemen, alsof je dan ineens wel een uitzondering maakt. Maar nee lieve ouders/verzorgers, dat gebeurt nooit. Ook niet als dit de laatste keer is dat het kind met oma op vakantie kan.

 

Terug naar ‘mijn’ boze moeder. De examencommissie heeft inmiddels geoordeeld dat er inderdaad sprake was van plagiaat. De student loopt door haar straf een fikse studievertraging op. Ik ben heel benieuwd hoe ze dit thuis heeft gebracht. Met mij heeft ze geen contact meer gezocht. Op de excuses van haar moeder wacht ik nog steeds.

 

Linda Duits is een weggelopen wetenschapper, gespecialiseerd in populaire cultuur; in het bijzonder op het gebied van gender en seksualiteit.

Lees meer over