Miero | Voorbijgedroomd
Ik vroeg mijn opa laatst waar hij van droomde in zijn leven en hij zei: ‘Ik wilde graag een mooi gezin’ – en dat was het. Onze dromen zijn allang niet meer zo simpel uitgedrukt, maar altijd in meervoud. En ze hebben zo’n lange aanloop nodig, dat het nog maar de vraag is of we uiteindelijk ook echt binnen de tijd kunnen scoren.
Ook ik probeer mee te komen in het spel, door een harde sprint te trekken: ik hoop in vier jaar af te studeren, ik zorg ervoor dat ik in het buitenland niet vergeten word, ik werk drie tot vier dagen in de week, zorg voor nevenactiviteiten en daarnaast werk ik ook nog aan de dromen die ik als klein meisje had. Soms droom ik zoveel dat ik niet meer aan slapen toekom.
Sinds vorige week woon ik in Amsterdam. Want hoewel mijn Rotterdamse oom me voor verrader heeft uitgemaakt, was het iedere dag weer die treinreis die mijn leven vertraagde. Nu heb ik weer wat tijd over, om te slapen zou je denken. Maar Amsterdam heeft me al meerdere nachten uit mijn bed getrokken. Vrijdag voor een pop-up expositie in een bos en donderdag voor een Ierse pubquiz waar ik ons team bijna de overwinning bezorgde toen ik wist met welk nummer Kosaka Daimaou een hit scoorde – bijna, ware het niet dat ik de laatste helft van de titel vergeten was.
Nu drink ik wijn en dans ik met een jongen in een kroeg te midden van de Amsterdamse grachten: hij voelt zich John Travolta, maar we kunnen allebei niet dansen dus ik voel een klik. De jongen vraagt of ik zin heb om Turkse kippensoep met rijst te gaan halen en met hem naar de opkomende zon te kijken. Het klinkt niet echt als een vraag die in mijn kinderdromen voorkwam. Maar mijn eerste droom was wél om echt te leven, en in alle haast lijk ik juist die droom voorbij te vliegen. Dus hoewel ik heel graag weer eens lang zou willen slapen, blijf ik nu toch nog even wakker – om mijn dromen te ervaren.
