Van Aalten | Jahmall
Vier weken geleden zoemde tijdens een inloopspreekuur mijn telefoon. Omdat er toch geen student was, las ik het bericht.
Het was een collega van me, die vertelde dat op Facebook verontrustende berichten de ronde deden over haar student, Jahmall. Zijn profiel was openbaar; ik zag inderdaad menig leeftijdsgenoot die hem getagd had in een emotionele boodschap. Het leek op een sterfgeval, maar naar de oorzaak kon ik alleen maar gissen. En, zo dacht ik, wat als dit een wrede grap zou zijn? Binnen no time kun je iemand dood wanen.
Maar het was – helaas – geen wrede grap. Enkele uren later liep ik met twee van zijn studiegenoten naar de kiosk op het Weesperplein om condoleancekaarten te halen. En weer veel later, toen de nevel van verwarring was neergedaald, kwam een organisatie op gang: stilteruimte, condoleanceboek, een foto. Contact met moeder.
De plechtigheid van Jahmall was van een bijna buitenproportionele aard, naar het schijnt geheel in de lijn van zijn populariteit. Ik stond met zijn studieloopbaanbegeleider en medestudenten in een zijvleugel naar een scherm te kijken. De grote aula van de Nieuwe Ooster was gevuld met zijn naasten. Zusjes, neven en vrienden spraken. Een vrouwelijke dominee riep op tot het gebed; voor een niet zo bijbelvast figuur als ik een nogal absurde aangelegenheid, maar wat me werkelijk trof was een uitspraak van een vriend van Jahmall. Wat Jahmall hem had geleerd: kijk eens even naast je. Het leven was te kort voor gedoe, je moest plezier maken.
Jahmall werd twintig jaar. Getroffen door een fataal virus. Met een paar uur was het gebeurd. Ik heb de afstand van zijn leven bijna twee keer kunnen afleggen. Op de terugweg van de plechtigheid naar huis kon ik slechts denken dat het leven te kwetsbaar is voor middelmaat. Bij bloemist Dick op de Derkinderenstraat stopte ik in de regen en vroeg om een kolossale bos bloemen voor thuis.
Indirect geleerd van Jahmall.
