Van Aalten | Scharnier
Het seizoen is weer geopend: volle collegezalen, gangen en kantines. Een broeierig aroma van arbeidsethos, leergierigheid en enige existentiële angst.
Voor het reces was ik volop aan het hollen vanwege een nieuwe functie als leidinggevende, een studie die ik afrondde en een boek waar ik mee bezig ben. Het hollen is inmiddels een prettige draf geworden en ik voel aan alles dat het nu een kwestie van maanden is of het wordt achterover leunen. Niet dat ik minder doe, maar ik heb de systemen beter leren doorgronden. Ook geef ik er nu weer les naast, dat blijft het leukst.
Voor een schrijfvak in de propedeuse van de opleiding communicatie is het laatste college in de week steeds een mondeling feedbackcollege. Dan kijk je als docent individueel met elke student uit de groep (tussen de 25 en 32!) naar het werk. Het vak wordt gecoördineerd door mijn collega Yvon. Ik vind dit feedbackcollege een meesterzet. Het is zo simpel: in de paar minuten per student kun je de studenten bevragen terwijl je naar het scherm kijkt. ‘Waarom plaats je die komma daar, wat is het effect van dat woord, wat zou er gebeuren als Corrie uit de Bosmanstraat dit leest?’ (Corrie uit de Bosmanstraat is altijd mijn archetypische gemiddelde Nederlander).
Het lesgeven zelf is één ding, maar het bewijs dat wat je overbrengt daadwerkelijk wordt opgepikt is een tweede: het altijd bijzondere ‘Eureka’-moment, het scharnier dat de deur open laat gaan. Het proces van abstractie naar begrip. Een docent is zo goed als zijn scharnierpunt. Je kunt beter een docent hebben die, bij wijze van spreken, steeds een hoofdstuk vooruitloopt op de studenten maar goed het scharnier heeft geolied, dan een briljante professor die zo analytisch denkt dat hij niet meer de beginner bereikt.
