Van Aalten | Geboren in 2000
Niet heel lang geleden was ik even op mijn oude school, het Olympus College in Arnhem. Ik was in een 4-havoklas uitgenodigd om iets te vertellen over mijn schrijverscarrière, het nut van literatuur, enzovoort. Alle leerlingen waren geboren na het jaar 2000. Het was 22 jaar geleden dat ik zelf daar dagelijks mijn dagen sleet, laverend tussen hoop en vrees.
Een van de meisjes uit 4-havo, Chloé, staarde onderuitgezakt naar de grond. Ze ontweek mijn spiedende blik. ‘Is er iets dat jij heel erg graag doet?’ vroeg ik haar.
‘Nee.’
‘Is er iets waar je goed in bent?’
‘Slapen.’
Waarschijnlijk zitten er volgend jaar ook een paar studenten tussen die net na het jaar 2000 geboren zijn. Ik vind zulke eerstejaars welkom heten leuker dan diploma’s uitdelen. Dat diploma hebben studenten zelf gehaald, dat is niet mijn verdienste. Vaak weten afgestudeerden ook veel meer dan wij, dat is helemaal niet goed voor je zelfvertrouwen. Als ze stage hebben gelopen weten ze beter wat er speelt in de beroepspraktijk dan docenten. Daar gaat onze autonomie.
Nee, dan liever eerstejaars. Die kun je nog bespelen. Als je er één aanwijst en met u aanspreekt – ‘Zeg, hebt u wel schrijfgerei?’ – in een volle zaal wordt de lucht direct ijl, de muren veranderen in de wanden van de koelcel in een abattoir. Ik vind het ook lekker om keihard bij aanvang in een microfoon ‘ZO,’ te roepen, met bassende stem. Ik heb een arsenaal aan karakters in mijn hoofd waar ik de maniertjes van steel: Willy Wonka, De Bree (uit de onderwijsroman van Bordewijk), Fidel Castro (voor de broodnodige opruiing en verontwaardiging). Maar diep vanbinnen ben ik ook zelf die 17-jarige havist daar in die collegezaal zit. Dat is mijn grootste uitdaging: bedenken hoe een 17-jarige de wereld aanschouwt.
