Niks meer missen?
Schrijf je in voor onze nieuwsbrief!
Foto: Rosario Fiore (cc, via Flickr)
opinie

Lekker stereotyperen | De zwanenzang

26 juni 2017 - 13:50

We namen plaats achter de microfoons. Journalisten van over de hele wereld waren afgereisd om te horen waarom de geruchtmakende columnreeks Lekker stereotyperen al na twee succesvolle jaren stopt. Omdat het een droevig moment was, waren we stemmig gekleed: een zwarte stropdas met matchend colbert. ‘Vrienden en vriendinnen van de pers,’ begonnen we. ‘Aan alles komt een einde’.

We gaven een korte verklaring. Daarin benadrukten we dat we absoluut als vrienden uit elkaar gaan, dat er nooit sprake is geweest van enige onenigheid en dat we ook in de toekomst over allerlei onderwerpen dezelfde mening zullen blijven uitventen. Maar de waakhonden van de democratie zouden de waakhonden van de democratie niet zijn als ze geen onraad vermoedden. Een bekende reizend politiek verslaggever van het AD was sceptisch. Hij vroeg in zijn typische stijl: ‘Dat zeggen jullie nu wel maar is dat wel zo?’ We knikten ja en we zagen hem een aantal minuten lang driftig noteren, met zijn tong uit zijn mond.

‘Jullie hielden je de hele tijd bezig met non-issues als feminisme en racisme maar denken jullie niet dat het dedain voor de witte werkende klasse jullie fataal is geworden?’

Een hoogleraar financiële geografie had ook een perskaart bemachtigd. ‘Jullie hielden je de hele tijd bezig met non-issues als feminisme en racisme, die zijn hier onder de toondove elite op de UvA natuurlijk zinderend populair, maar denken jullie niet dat het dedain voor de witte werkende klasse jullie fataal is geworden?’ We schudden ons hoofd. ‘Op zich vinden we racisme en feminisme geen non-issues. Maar we zijn toch blij dat gentleman-hooligans als u zich zo bekommeren om het lot van mensen die zo op u lijken – we kunnen elkaar vinden in onze gemeenschappelijke interesse voor identiteitspolitiek.’

 

Na zich grondig te hebben ingesmeerd met clearasil, stelde een jongen in een hoodie een brutale vraag. Die was natuurlijk van Propria Cures. ‘Klopt het dat jullie vertrekken omdat jullie per column minder verdienen dan Linda Duits?’ ‘Allereerst willen we benadrukken dat er nooit een conflict is geweest tussen ons en mevrouw Duits. We kunnen prima door één deur, bovendien is het feit dat ze meer lezers heeft voor ons onbelangrijk. Daarnaast kunnen we niet vaak genoeg zeggen dat er ook geen sprake is van onenigheid met de hoofdredactie, dan wel de webredactie, dan wel de beeldredactie. Ook met de redactieassistent en de stagiairs hebben we geen conflict. Ten tweede is het ons nooit om het geld gegaan. Het was vanaf het eerste moment liefdewerk oud papier.’

 

Ivo Niehe, schrijvend voor Le Figaro, had zijn hand al heel lang in de lucht. In vloeiend Frans vroeg hij: ‘Quelle est votre plus grande ambition dans la vie?’ We antwoordden in het Russisch, omdat we wisten dat hij dat sprak. Dat betekende wel dat op dat moment alleen Frans Timmermans en hij de persconferentie nog konden volgen. Voor de mensen die geen Russisch spreken: we vertelden dat we toe waren aan een nieuwe uitdaging, maar dat we ons eerst nog voorbereidden op een lange zomer in ons vakantiehuis op een goed stuk Algarve, en pas daarna zouden we uitspraken over de toekomst doen.

We vonden het jammer dat het zo moest eindigen, maar het was niet anders

De laatste vraag was voor een hipster met hoog haar en een moeilijke bril. Hij beweerde dat hij een tuintje had bij hét online medicijn tegen de waan van de dag, De Correspondent. ‘Aan de ene kant is het natuurlijk zo dat jullie symbool staan voor het huidige onrustige postmoderne tijdperk waarin waarheid er niet meer toe doet, hetgeen tot een crisis van het intellectueel engagement heeft geleid – eigenlijk iets waar de hoogleraar financiële geografie ook al aan refereerde – waardoor de legitimiteit van leiderschap aan inflatie onderhevig is. Maar aan de andere kant representeren jullie ook het urbane verlangen naar een nieuwe orde waarin gelijkheid wordt geherdefinieerd buiten de rigide institutionele kaders voortgekomen uit de Europese verlichting. Ik denk dat ik namens iedereen in deze zaal spreek als ik zeg dat het een verlangen is dat we hier allemaal delen. De vraag is nu wie gaat het gat dat jullie achterlaten opvullen?’ We zuchtten chagrijnig. Voor we opstonden antwoordden we kortaf: 'Daar zijn we nog niet over uit, maar jullie sowieso niet.'

 

We vonden het jammer dat het zo moest eindigen, maar het was niet anders.