Lekker stereotyperen | De rockster
We lagen vredig te slapen, toen we de zachte duim van onze vriendin op onze mondhoek voelden. Voorzichtig veegde ze het witte poeder van onze bovenlip. Chagrijnig draaiden we op onze zij, in de hoop dat ze zou verdwijnen. Na de gratis wodka en onze set van afgelopen nacht, hadden we geen trek in iemand die geluid maakt. Ze deed vlug de rolgordijnen naar beneden en sloop stilletjes de kamer uit. We slaakten een zucht van opluchting. Het dj-bestaan is zwaar, maar fucking episch.
De laatste tijd hebben we vet veel boekingen. Maandag tot en met woensdag zijn we bij Lisa, op alle andere dagen zijn we van Amsterdam. Op donderdag hebben we een kleine, intieme boeking. Dan draaien we liefhebbers-house voor instap-ravers. Vrijdag vaak dezelfde set als donderdag, maar dan in Duitsland of België. Zaterdag pakken we het groots aan en mixen we latin house met 90s classics. Op zondag staan we tussen de lasers in de grootste strandtenten van Zandvoort.
Normaal gesproken hadden we nooit een vriendin genomen. Al onze dj-maten hebben zo’n oppervlakkig type dat alleen maar op het jetsetleventje valt. Maar Lisa is een heel intelligent, autonoom meisje. De eerste keer dat we haar zagen, leunden we achterover en sloegen we casual onze vierde gin tonic achterover. Toen ze ons vijf seconden aankeek, wisten we dat we beet hadden. The Game hoef je ons niet uit te spelen. ‘Kunstgeschiedenis?’ vroegen we. ‘Communicatiewetenschap,’ zei ze. Ook goed.
Na een jaar leek alles koek en ei. Lisa adoreerde ons. Maar toen kwam Thierry Baudet in beeld. We lazen zijn boeken, keken zijn interviews, droegen geruite sokken en mixten Bach over een techhouse plaat. ‘s Avonds voor onze sets gingen we naar bijeenkomsten in de hoop een glimp op te vangen van Thierry. Als hij sprak voelden we zijn ego door onze aderen stromen. We wilden met hem zijn. ’s Nachts voelden we zijn energie nog, we waren net als hem: maar dan omringd met gillende meisjes in plaats van testosteronbommen in hun eerste Suitsupply-pak.
Lisa begon te klagen: dat we dj zijn vond ze nog best cool, zei ze. Maar over Thierry had ze slechte verhalen gehoord. Hij was een seksist en een walgelijke bovendien. We begrepen haar niet. Hij was toch een flamboyante paradijsvogel, iemand die intellectuele diepgang met seks combineerde, de enige in de politiek die eruit ziet alsof ‘ie nog nooit alleen naar huis gaat na een avondje stappen. Hoe kan je daar nou niet op vallen? Was ze veranderd? Was het omdat al haar vriendinnen het zeiden? Misschien was ze jaloers.
‘Maar wat zien jullie nou eigenlijk in hem?’ vroeg Lisa. We reageerden verbaasd: ‘Hetzelfde als iedereen.’ Ze trok haar wenkbrauw op. ‘Een narcistische nazi met een minderwaardigheidscomplex en te veel gel?’ We schudden ons hoofd, Lisa zou nooit de warmte voelen die wij voelen als we Baudet zien. Hij gaf onze mannelijkheid weer glans. Door hem wisten we weer waarom we dj waren geworden: we hadden alles geld, champagne en de mooiste vrouw van de wereld.
Precies toen we ons dat aan Lisa wilden vertellen, smeet ze de deur dicht. Het laatste wat ze zei was: ‘Als je die seksistische klootzak zo geil vindt, ga je toch lekker met hem naar bed?’ We vielen in slaap terwijl we naar de achterflap van Oikofobie staarden. Daarna droomden we dat we naast Thierry op een vleugel lagen.
