Le Plat Pays | Werk, en de zoektocht ernaar
De tijden zijn bar, de tijden zijn hopeloos. De politieke actualiteit heeft de grauwste reactionaire ondertoon sinds het Interbellum. Trump, asielcrisis, opkomst van extreemrechts. Dries Mertens die plots diep in de spits staat. Tegen die achtergrond overvalt de herfst het vlakke land en ben ik nog steeds op zoek naar werk. Wat een prachttijd om in te overleven.
Dat er iets fundamenteel mis is met de tijden van vandaag, bewees onlangs nog een jaarlijks rapport van de Europese Commissie, de Education and Training Monitor. Het onderwijs in Vlaanderen heeft een probleem met jongeren met een migratieachtergrond, zo blijkt ongetwijfeld tot eenieders verbazing. Het percentage jongeren met migratieachtergrond dat middelbare school, hogeschool of universiteit verlaat zonder diploma, ligt hoog. Significant hoger dan bij autochtone jongeren.
Nu kan de rechtervleugel een boom opzetten over eigen verantwoordelijkheid, de afwezigheid van structureel racisme en de multiculturele samenleving voor de zevenentachtigste keer failliet verklaren, maar zei Mitterand niet ooit: ‘Et alors?’
Ik heb medelijden met die jonge schoolverlaters. Zonder enig brevet van kunde aan de slag raken, is niet evident. Zeker als zij zich, net als ik, gaan realiseren hoe het toch mogelijk is dat die onbekwame dikzak achter het loket wel een job heeft en hij niet. Het is waar: in tegenstelling tot de jongeling heeft die onbekwame dikzak een diploma.
Zelfs ik, blanke jongeman mét diploma, stuit voortdurend op die muur van zulke onbekwame dikzakken. Tijdens het solliciteren uit zich dat in opmerkelijke e-mailconversaties. Hierna volgt een greep uit een rijk archief:
Een weigeringsbrief in comic sans. Een geautomatiseerde weigeringsbrief van The employer of the year 2014 komende van een hoogstpersoonlijk no reply-adres. De zinsnede ‘Deze vacature staat wel degelijk nog open, mijn excuses hiervoor’. Een uitnodiging voor een gesprek gericht aan een zekere ‘geachte heer Joostens’. Een blijk van aanmatigend vertrouwen, uitgedrukt in de parel ‘Wij bedanken u voor het vertrouwen dat u in ons stelt door ons te betrekken in de evolutie van uw loopbaan’.
En natuurlijk iedere keer weer volgende zogenaamd hoopgevende woorden: ‘Indien u hiermee akkoord gaat, bewaren wij uw kandidatuur en zullen wij contact met u opnemen wanneer we een gelijkaardig aanbod hebben.’ Vooralsnog heb ik nul gelijkaardige aanbiedingen ontvangen. Blijkbaar heeft niemand ooit gelijkaardige aanbiedingen uit te schrijven. Ze lachen ermee, die onbekame dikzakken achter het loket.
De klap op de vuurpijl kwam echter van nog een andere potentieel betrokkene in de evolutie van mijn loopbaan. Deze organisatie legt de redenen van het weigeren van mijn kandidatuur als volgt uit: ‘Dit ligt echter in geen geval aan uw persoonlijke of professionele kwaliteiten’. Het ligt niet aan mij; het ligt aan hen.
Ikzelf maak me weinig zorgen. Ooit vind ik wel wat, en bovendien heb ik een Vlaamser dan Vlaamse naam. Het zijn die schoolverlaters die in de ellende terechtkomen. Zij zullen naar de arbeidsbemiddelingsdienst trekken, waar zo’n onbekwame dikzak met diploma hun naam niet juist zal kunnen spellen.
Gelukkig leert de mensheid uit zijn fouten en zullen we belangrijke taken voortaan nooit meer laten uitvoeren door onbekwame dikzakken.
