Lukas van de Coevering | Waarom lukt het niet om een gevoel van gemeenschap te creëren bij Ancient Studies?
Waarom lukt het wel bij PPLE maar niet bij Ancient Studies om een gevoel van gemeenschap te smeden, vraagt columnist Lukas van de Coevering zich af. ‘Van de meeste mensen in mijn klas zou ik het niet merken als ze niet meer kwamen opdagen. Dat is vreemd.’
Gemeenschap vormt de basis van de menselijke beschaving. We hebben ons door de eeuwen heen ontwikkeld door samen te werken aan gemeenschappelijke doelen. Tot op de dag van vandaag draait ons hele leven om de groepen waar we deel van uitmaken. Onze nationaliteit, familie, cultuur en zelfs waarden zijn alleen relevant voor zover ze ons in staat stellen ons te verhouden tot de mensen in ons leven en vice versa. Daarom is het logisch dat het doel dat we voor onszelf kiezen in het leven ons ook op de een of andere manier verbindt met andere mensen en een gemeenschap.
In het geval van ons studenten is de universiteit en de lessen die we volgen ons primaire doel en dus een plek waar we in theorie een gemeenschap zouden moeten vinden. We zijn hier gekomen om een richting voor onszelf te kiezen voor als we volwassen worden, dus het zou onze onderwijservaring ten goede komen als we die delen met andere studenten met wie we ons kunnen identificeren en met wie we kunnen groeien. Studeren aan de universiteit draait net zo goed om de interactie tussen studenten als om de lesstof en de colleges zelf. Als dat niet zo was, zou iedereen online cursussen volgen. Daarom moeten instellingen voor hoger onderwijs de ruimte voor interactie tussen studenten centraal stellen.
Sommige opleidingen aan de UvA brengen hun studenten echter meer samen dan andere. Ik heb dit geleerd nadat ik eerst PPLE studeerde, maar dit academisch jaar ben overgestapt naar Ancient Studies. Vorig jaar bij PPLE had ik het gevoel dat ik deel uitmaakte van een gemeenschap, ik kende iedereen in mijn vak, in ieder geval vaag. Nu ik ben overgestapt, zie ik bij elk college een nieuw gezicht, ook al is mijn klas half zo klein als bij mijn vorige opleiding.
Bij PPLE was er een eerstejaarsweekendtrip, een studentenvereniging die populaire evenementen organiseerde en een speciale gemeenschappelijke ruimte waar studenten met elkaar in contact kwamen. Dit jaar was er bij Ancient Studies een introductieweek waarin mijn collega’s en ik ons aan elkaar voorstelden, maar sindsdien is er weinig sociale interactie. Mensen komen vooral met elkaar in contact tijdens klassikale discussies in plaats van op een organische manier door interactie buiten de les om. Van de meeste mensen in mijn programma zou ik het niet merken als ze niet meer kwamen opdagen. Dat is vreemd.
Het woord universiteit komt van universitas, dat oorspronkelijk ‘een organisatie bestaande uit meerdere individuen’ betekent. Met andere woorden, een gemeenschap. De universiteit moet onze volle aandacht krijgen, maar zonder een gevoel van saamhorigheid met onze medestudenten wordt het niet boeiend. Dus waarom weten bepaalde programma’s minder gevoel van gemeenschap te smeden en wat kunnen we eraan doen?
De belangrijkste reden is het veel lagere aantal contacturen. Ancient Studies heeft maar de helft van het aantal contacturen van PPLE, met slechts 8 uur per week. Ik ontdekte dat de meeste cursussen sociale wetenschappen, rechten en economie op de Roeterseilandcampus aanzienlijk meer lessen hebben dan wij in de geesteswetenschappen. De belangrijkste reden hiervoor is het relatief lage aantal stafleden. Er zijn niet genoeg docenten die meer uren les kunnen geven, dus zitten we met een ‘fulltime’ week op de universiteit die in één werkdag zou kunnen passen.
Dit is een hachelijke situatie omdat meer lesuren meer personeel zou vereisen en, als gevolg daarvan, meer geld om dat personeel te betalen om les te geven aan geesteswetenschappelijke programma’s. Aangezien de financiering voor het hoger onderwijs net is verlaagd, is het verhogen van de financiering voor docenten onrealistisch. Het creëren van meer contacturen en dus betrokkenheid en vriendschap tussen studenten hoeft echter niet gepaard te gaan met meer docenten. De ‘zelfstudie-uren’ interactiever maken is een uitstekend begin. Een vorm hiervan zouden meer groepsprojecten kunnen zijn. Op deze manier zou het werken buiten de les om mensen samenbrengen met betrekking tot wat ze bestuderen en het proces leuker maken. Ook docentvrije klassikale discussies of intercollegiale werkbesprekingen op basis van canvasinstructies zouden kunnen werken. Het enige wat hiervoor nodig is, is een leeg lokaal.
Er zijn manieren om onze cursussen gemeenschap te geven en ons echt te betrekken bij ons leren. Het enige wat nodig is, is energie van zowel docenten als studenten. Dus, aan mijn docenten en collega’s in de geesteswetenschappen: laten we hierover een gesprek beginnen. Laten we kijken hoe we onze faculteit innovatiever en meer gemeenschapsgericht kunnen maken, zodat studenten echt enthousiast worden over hun studie.
