Ondertussen kijken de weinige studenten van kleur die er rond lopen aan de UvA en de UU steevast naar beneden als zulke onderwerpen aan bod komen. Een student vroeg me ooit expliciet aan het begin van een mastervak sociologie of ik hem niet de beurt wilde geven als het over integratie, multiculturaliteit en racisme ging. Hij was de enige van Surinaamse afkomst in zijn jaar en hij was het zat de woordvoerder te moeten zijn.
Het woord diversiteit heeft een vieze bijsmaak gekregen in het land waar de premier eist dat alle neuzen dezelfde kant op moeten staan. De kant van vrijheid en tolerantie op, zegt hij in een onvervalst dictatoriaal staaltje newspeak. Diversiteit heeft de associatie met knuffelen van slachtoffers die zich gewoon moeten invechten of anders maar op moeten pleuren. Diversiteit riekt naar Gloria Wekker en andere antiracisten. En iedereen weet dat zij de grootste racisten zijn! Als er vastgesteld wordt dat er ergens weinig mensen van kleur zijn, roepen de roeptoeters dat je gewoon kleurenblind moet zijn. Dan zie je het namelijk niet.
Aan de universiteit hebben we de taak het wel te zien en om studenten iets anders te laten vernemen dan wat media en politiek voorschotelen. De universiteit hoort een plek te zijn waar variatie hoog in het vaandel staat. Niet omdat we allemaal links zijn, maar omdat verscheidenheid in ideeën ons verder brengt.
Ik zie uit naar het rapport van de commissie Diversiteit én naar de kritieken erop. Die discussie moet gaan over de voorgestelde manieren waarop we meer diversiteit kunnen bewerkstelligen. Want pluriformiteit als doel afwijzen, dat gaat als wetenschapper niet. De status quo en de norm horen per definitie onze vijand te zijn.
Linda Duits (1976) is een ‘weggelopen wetenschapper’ en gespecialiseerd in populaire cultuur, vooral op het gebied van gender, seksualiteit en jongeren.